الگوریتم های نشانه گذاری زیادی در سال های اخیر برای استفاده در نشانه گذاری تصاویر رقمی ارائه شده اند، اما چون این الگوریتم ها قادر به ارضاء کامل معیارها و نیازمندی های متناقض یک سیستم نشانه گذاری بویژه شفافیت و مقاومت نبوده، لذا در عمل به یک مصالحه یا توازن مابین معیارهای مورد نیاز اکتفا می نمایند. هدف ما در این پایان نامه ارتقاء میزان معیارهای مذکور در توازن ایجاد شده بوسیله روش های نشانه گذاری می باشد. ایده اصلی برای این منظور ارائه الگوریتم هایی است که در آن بتوان به جای ذخیره سازی مستقیم نشانه، مفهوم و یا نوعی رمزگذاری دارای خاصیت تکرار از آن را ذخیره نماییم. در بخش دیگری از پایان نامه با مروری بر سیستم های نشانه گذاری تصاویر رقمی که از تبدیل تجزیه مقادیر منفرد استفاده کرده اند، به دنبال تشریح و اثبات ایرادی هستیم که در این دسته از سیستم های نشانه گذاری با ذخیره سازی ناقص اطلاعات نشانه، وجود دارد. سعی می شود با آوردن مثال هایی ثابت شود که ادعاهای این دسته از الگوریتم ها مبنی بر کور و یا نیمه کور بودن و ظرفیت جاسازی بالای روش پیشنهادی شان کاملا نادرست بوده و در صورت استفاده ی این دسته از سیستم های نشانه گذاری در اثبات مالکیت تصاویر رقمی ، نتیجه بدست آمده می تواند منجر به اثبات مالکیت نادرست شود. در ادامه یک الگوریتم نشانه گذاری کور که از تبدیل تجزیه مقادیر منفرد استفاده می کند ارائه شده و از جنبه های مختلف با الگوریتم هایی که مشکل مورد نظر را دارند، مقایسه می شوند.