تحقیق حاضر با هدف بررسی اثر سطوح مختلف پروتئین هیدرولیز شده روی پارامترهای رشد، بازماندگی، ترکیب شیمیایی بدن، ترکیب اسید آمینه، فلور میکروبی و سیستم آنزیمی روده لاروهای تاسماهی ایرانی، در دو زمان شروع تغذیه مصنوعی (weaning) 15 و 20 روز، انجام شد. به همین منظور، شرایط تولید پروتئین هیدرولیز شده (فعالیت آنزیمی، زمان و دما) از امعاء و احشاء ماهی تون زرد باله، با انتخاب درجه هیدرولیز به عنوان پاسخ، با استفاده از روش سطح پاسخ، تعیین شد (فعالیت آنزیمی au/kg protein 22/70، زمان 25/90 دقیقه، و دمای 4/60 درجه سانتی گراد). سپس چهار جیره غذایی ایزوانرژتیک و ایزونیتروژنیک، که حاوی مقادیر مختلف پروتئین هیدرولیز شده بودند (صفر، 10، 25، 50 درصد) برای مدت 30 روز برای تغذیه لاروهای تاسماهی ایرانی، در دو زمان شروع تغذیه مصنوعی 15 و 20 روز، در قالب 8 تیمار آزمایشی (3 تکرار) استفاده شدند. نتایج آزمایش نشان داد که زمان شروع تغذیه مصنوعی و میزان پروتئین هیدرولیز شده جیره غذایی دارای تاثیر معنی داری روی وزن نهایی، نرخ کارایی پروتئین، فاکتور وضعیت، ارزش تولید پروتئین و ضریب رشد ویژه بود (05/0>p). به طوری که بیشترین میزان فاکتورهای فوق، در تیمارهای 10 و 25 درصد و زمان شروع تغذیه مصنوعی 20 روز مشاهده شد. در صورتی که در مورد بازماندگی، میزان پروتئین هیدرولیز شده فاقد تاثیر معنی دار بود (05/0<p) در حالی که بازماندگی بیشتری در زمان شروع تغذیه مصنوعی 20 روز مشاهده شد (05/0>p). بیشترین میزان پروتئین و چربی، در تیمارهای 10 و 25 درصد مشاهده شد (05/0>p) و زمان شروع تغذیه مصنوعی، روی ترکیب شیمیایی، بدون اثر بود (05/0<p). نتایج فعالیت آنزیم های گوارشی نشان داد که پپسین فقط تحت تاثیر زمان شروع تغذیه مصنوعی است. از طرف دیگر، بیشترین میزان تریپسین در تیمارهای 10 و 25 درصد و کمترین میزان آن در تیمار 50 درصد مشاهده شد (05/0>p). نتایج نشان می دهد که زمان شروع تغذیه با غذای فرموله شده و میزان پروتئین هیدرولیز شده دارای تاثیر معنی داری روی نسبت آنزیم آمینوپپتیداز-ان به لوسین آلانین و نسبت آلکالین فسفاتاز به لوسین آلانین هستند (05/0>p). به طوری که این نسبت در روز 30 آزمایش در بیشترین میزان خود قرار دارد. از طرف دیگر در روز 15 آزمایش، بیشترین میزان نسبت آمینوپپتیداز-ان به لوسین آلانین در تیمار 10 و 25 درصد دیده می شود (05/0>p). زمان شروع تغذیه با غذای فرموله شده و نیز میزان پروتئین هیدرولیز شده، دارای تاثیر معنی داری روی مقدار باکتری های اسید لاکتیک دستگاه گوارش بودند (05/0>p). به طوری که لاروهای تغذیه شده با غذای فاقد پروتئین هیدرولیز شده و غذای 50 درصد، به ترتیب دارای کمترین و بیشترین میزان باکتری های اسید لاکتیکی در دستگاه گوارشی بودند. نتایج نشان داد که میزان پروتئین هیدرولیز شده جیره غذایی و زمان شروع تغذیه با غذای فرموله شده، اثر معنی داری روی مقاومت به آلودگی باکتریایی ندارد (05/0<p). در صورتی که، بیشترین میزان بازماندگی، در گروه تغذیه شده با غذای زنده مشاهده شد.