گویش کرمانجی خراسانی یکی از گویشهای ایرانی شمال غربی است که به رغم همجواری با خیلی از زبانها مانند فارسی، ترکی، عربی، روسی، و ارمنی و از دست دادن برخی از ویژگیهای صرفی و نحوی خود، یکی از مهمترین مشخصه های تمایز دهنده صرفی و نحوی به نام نظام حالت دهی ارگتیو-مطلق را حفظ نموده است. این نوع نظام حالت دهی از جمله ویژگی هایی است که در برخی از گویشهای ایرانی (مانند کرمانجی، تالشی، تاتی و بلوچی و غیره) هنوز باقی مانده است در حالی که در برخی دیگر (مانند فارسی معاصر،کردی مرکزی و جنوبی، لری، مازندرانی، گیلکی و غیره)، به کلی از بین رفته است و جای خود را به انواع نظام های حالت دهی دیگر از جمله فاعلی-مفعولی داده است. در این تحقیق نخست نظام حالت ارگتیو- مطلق در گویش کرمانجی خراسانی بررسی و سپس موارد فروپاشی و تبدیل آن به نظامهای دیگر ذکر می گردد و در پایان نظام حالت دهی فارسی معاصر در مقایسه با نظام حالت دهی گویش کرمانجی مورد بررسی قرار می گیرد.