با از میان رفتن حکومت ایلخانی اوضاع سیاسی و اجتماعی ایران، دچار نابسامانی شد. منطقه گرایی و قدرت طلبی امیران محلی سبب شد تا به مدت نیم قرن ایران از داشتن یک حکومت یکپارچه محروم بماند. این وضعیت تا زمان روی کار آمدن تیمور همچنان ادامه داشت. تیمور توانست با غلبه بر رقبا و مدّعیان محلی، اساس حکومت خود را محکم کرده و به سرزمین های مجاور یورش بیاورد. یورش های سه گانه او به ایران، منجر به از میان رفتن و یا تسلیم شدن حاکمان گوناگون محلی شد. تیمور پس از منکوب کردن این حاکمان و یکپارچه ساختن حاکمیّت در ایران، اقدام به واگذاری برخی از این مناطق به فرزندان خویش کرد. پس از مرگ تیمور، جانشینانش هرکدام سیاست مجزایی را در برخورد با این گونه ایالات در پیش گرفتند. مناسبات حاکم میان حکومت مرکزی و این مناطق -که از آن تحت عنوان شاهزاده نشین و یا امیرنشین های تیموری یاد می شود- و عوامل دخیل در پیوند قدرت میان این دو، موضوع بررسی این اثر می باشد. این اثر بر آن است تا به روش توصیفی-تحلیلی و با استناد به مستندات تاریخی، با نگاهی دقیق و جزئی نگر به بررسی مناسبات میان حکومت مرکزی و شاهزاده نشین های تیموری بپردازد.