عدم تعادلهای فضایی توصعه صنعتی با شاخص های متعددی مانند درآمد،میزان سواد،سرمایه گذاری و غیره در سطوح مختلف از جمله در سطح ملی و استانی قابل مطالعه و بررسی است.توسعه صنایع معمولا بر اساس منابع موجود در نواحی مختلف،نیاز نواحی،نیروی انسانی ماهر،صرفه اقتصادی و با یک آینده نگری در سطح ملی و استانی صورت میگیرد.عدم رعایت موارد فوق منجر به رشد ناموزون در بعضی از نواحی شده و از طرفی مشکلاتی را هم برای ناحیه صنعتی شده و هم برای سایر نواحی که عقب مانده اند بوجود می آورد،از جمله هجوم جمعیت نواحی حاشیه ای محروم به نواحی صنعتی و دارای امکانات رفاهی که تراکم بیش از حد جمعیت درآن مشکل،حاشیه نشینی،بزه کاری،آلودگی بیش از حد ، خالی شدن استانهای مرزی از نیروی ماهر و غیره را منجر می شود و از طرفی در نواحی غیر صنعتی فقر،بیکاری،قاچاق،نارضایتی،واگرایی،بی اعتمادی به دولت مرکزی و غیرپیامد های ناگوار دیگر بوجود می آید. دیدگاههای علمی،در نحوه توزیع فضایی صنایع و سرمایه گذاری های صنعتی در ایران کمترین نقش را در ایجاد اعتدال و برابری داشته است و باعث تمرکز شدید صنعت در چند استان خاص مخصوصا تهران شده و مشکل متعددی را برای دولت مرکزی و استانهای دیگر بوجود آورده است و استانهای حاشیه ای از جمله ایلام به علت نداشتن امکانات و تاسیسات زیربنایی از حداقل سرمایه گذاری در بخش صفت برخوردار بوده و با فقر و در نتیجه عدم رضایت مردم روبرو هستند.این تحقیق با روش توصیفی تحلیلی و با استناد به منابع کتابخانه ای در پی بررسی عدم تعادلهای فضایی توسعه صنعتی در سطح ملی و بصورت موردی استان ایلام از دیدگاه جغرافیای سیاسی است . نتایج حاصله بیانگر این مسئله است که عدم تعادلهای فضایی توسعه صنعتی به شکل حاد باعث عقب ماندگی استان ایلام شده است در حقیقت این عدم تعادلهای فضایی و عدم استفاده بهینه از فضای موجود استان ایلام باعث بکر ماندن منابع و پتانسیل های استان شده با وجود اینکه نزدیک به 15% منابع نفت و گاز کشور را دارا می باشد و نزدیکترین راه به کشور عراق و دارای بازارچه مرزی مهران نیز می باشد. واژگان کلیدی:فضا،توسعه،تمرکز گرایی،تمرکز زدایی،توسعه صنعتی،عدم تعادل فضایی