در نیمه دوم قرن بیستم و پس از دهه پنجاه نظریه پردازان در عالم ساختگرایی مباحثی را عنوان کرده و الگوهای ساختاری را مطرح کرده اند که بر اساس آنها می توان با دیدی تازه متون کهن را مورد بررسی قرار داد . این تحقیق تلاش می کند جنبه های نمایشی یکی از متون ادبی کهن کشورمان را بر اساس کتاب " سفر نویسنده " کریستوفر ووگلر بررسی کند . نظامی شاعر قصه گوی گنجه قرنها پیش رمانهای منظوم خود را تحت عنوان خمسه پدید آورد ، قصه هائی زیبا با ساختاری عالی ، " هفت پیکر " یکی از این قصه هاست که بهرام قهرمان آن است . با بررسی " هفت پیکر " از لحاظ ساختاری و مقایسه آن با یافته های ووگلر در " سفر نویسنده " متوجه اشتراکات بسیاری می شویم ، این بررسی ها ما را به سوی امر مهمی هدایت می کند : ادبیات کهن ما ساختار خاص خود را دارد که تاکنون ناشناخته مانده و با شناخت آن و برجسته نمودن قابلیتهای دراماتیک کار می توان به افقهای تازه ای رسید .