چند دهه اخیر شاهد روند گرایش رو به رشدی نسبت به درک نقش آگاهی، توجه و روند برانگیختن انگیزش در یادگیری زبان دوم بوده است. این موضوع عمداٌ براساس نظریه توجه اشمیت بنا شده است در قرن اخیر تحقیقات زیادی در زمینه نقش اساسی همنشینی ها در توسعه دانش زبان خارجی و تعاملات روزمره اخیر انجام شده است. تحقیق اخیر از یک طرف به بررسی اثر تخصیص میزان توجه بر یادگیری دانش همنشینی اسمی فعلی فراگیران بنا شده است و از طرف دیگر هدف این مطالعه بررسی رابطه بین سطح عمومی زبان خارجی و دانش همنشینی فعلی اسمی در زبان خارجی است. شرکت کنندگان در این تحقیق 200 دانشجوی زن و مرد رشته ترجمه زبان انگلیسی در دانشگاه شهرکرد، دانشگاه پیام نور بروجن و دانشگاه پیام نور شهرکرد بوده است. بعد از انتخاب فراگیران تست تافل به منظور تقسیم آنان به دو گروه جداگانه براساس دانش عمومی زبان انگلیسی به عنوان زبان خارجی اجرا شد. فراگیران زبان خارجی در هر سطح به صورت تصادفی به چهار گروه(پردازش معنایی، بخاطر سپاری برای یادآوری، فرگیران قواعد، فراگیران قواعد و دریافت کنندگان بازخورد) متفاوت بر اساس میزان توجه تقسیم شدند. فعالیتها و مطالب متفاوت به منظور پرورش دانش همنشینی فعلی اسمی به فراگیران ارائه شده است. بعد از تدریس چهار فعل همنشینی به دانشجویان در طی سه جلسه تست همنشینی فعلی اسمی اجرا شد. تحلیل داده های جمع آوری شده آشکار ساخت که گروههای مختلف دانش آموزان در آزمون همنشینی های فعلی اسمی بصورت متفاوتی عمل خواهند کرد. همچنین این مطلب ثابت شد که یک رابطه مستقیم مثبت بین مهارت بسندگی زبان انگلیسی به عنوان زبان خارجی دانش آموزان و دانش همنشینی فعلی اسمی آنان وجود دارد.