گلرنگ (carthamus tinctorius l) از خانواده ی کاسنی یا گل ستاره ای ها می باشد. کشت این گیاه بیشتر به دلیل استفاده از دانه ی آن در تولید روغن خوراکی ای که دارای بالاترین نسبت میزان اسید های چرب اشباع نشده و اشباع شده در میان تمام روغن های خوراکی در دسترس است، می باشد. این گیاه همچنین به عنوان طعم دهنده و برای درمان سنتی بسیاری از اختلالات و نارسایی ها استفاده می شود. با توجه به اثرات این گیاه روی ناباروری این مطالعه طراحی تا نقش عصاره ی آبی گلرنگ بر روی ساختار هیستومورفومتری دستگاه تناسلی موش ماده مورد بررسی قرار گیرد. 30 عدد موش ماده از نژاد (balb/c) به صورت تصادفی در 3 گروه مساوی تقسیم شدند. در گروه اول عصاره ی گلرنگ به مدت 45 روز متوالی با دوز mg/kg 40 به صورت دهانی (گاواژ) خورانده شد. در گروه دوم عصاره ی گلرنگ با دوز mg/kg 80 به مدت 45 روز به صورت دهانی خورانده شد. موش های گروه سوم (گروه شاهد) به همان مقدار، زمان و روش گروه های تجربی، آب دریافت کردند. نتایج حاصل از مطالعه با برنامه های آماری anova و tukey’s test مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج نشان داد که استفاده طولانی مدت از عصاره ی گیاه گلرنگ در هر دو دوز مورد استفاده، به طور معنی داری سبب افزایش وزن تخمدان ها در گروه های تجربی نسبت به گروه شاهد می شود. مطالعات هیستومورفومتری نشان داد که استفاده ی طولانی مدت از عصاره ی گیاه گلرنگ به طور معنی داری سبب افزایش تعداد و قطر فولیکول های ثانویه، بالغ و جسم زرد می شود. ولی، تعداد فولیکول های تحلیل یافته به طور معنی داری در گروه های تجربی کاهش یافت. علاوه بر این قطر اووسیت ها و لایه ی گرانولوزا و کومولوس اووفروس در گروه های مورد مطالعه در مقایسه با گروه شاهد به طور معنی داری افزایش یافته است. عصاره ی گلرنگ تاثیر قابل توجهی بر ساختار هیستومورفومتری رحم نداشت. می توان نتیجه گرفت که عصاره ی آبی گلرنگ اثراتش بر روی دستگاه تناسلی ماده را بیشتر از طریق تخمدان در مقایسه با رحم نشان می دهد و ممکن است اثرات مثبتی بر روی باروری در موش های ماده داشته باشد.