اخلاق جهانی که در سال 1993 از طرف هانس کونگ مطرح شد اصحاب ادیان را به روی آوردن به اخلاقی مشترک و مورد توافق میان آنها دعوت می کند و از آنجا که یکی از مهمترین ابعاد هر دینی بعد اخلاقی آن است پیروان آن ادیان نمی توانند در برابر پرسش از امکان تحقق چنین اخلاقی ساکت بمانند. ضرورت صلح و همزیستی مسالمت آمیز میان مردم، با هر دینی نیز بیش از پیش اهمیت این بحث را روشن می کند. برای چنین هدفی باید به دنبال پیدا کردن مبانی و اهداف مشترک میان ادیان بود. باور به مطلق گرایی اخلاقی از یک طرف و نیز فطری بودن اخلاق از طرف دیگر، مبانی محکمی را برای چنین هدفی در اختیار ما می گذارند. بررسی تعالیم دینی نیز صحت چنین استنباطی از بعد اخلاقیِ ادیان را نشان می دهند؛ بنابراین می توان بر امکان تحقق چنین اخلاقی تکیه کرد و در عرصه عمل امکانات و خطرات پیش رو را مورد بررسی قرار داد