یکی از محورهای اصلی برنامه ریزی شهری، برنامه ریزی برای کاربری زمین است.که موضوع اصلی درآن، نحوه تخصیص زمین به کاربری های مختلف و هماهنگ کردن آنها با یکدیگر است. بر این اساس برنامه ریزی برای کاربری اراضی در قالب طرح های توسعه شهری از جمله طرح تفصیلی،که جزئیات استفاده از زمین تعیین می شود انجام می گیرد. در این بین ارزیابی یکی از راه هایی است که می توان با استفاده از تکنیک های موجود در آن به میزان تحقق یا عدم تحقق طرحهای شهری انجام شده پرداخت. با توجه به ضرورت ارزیابی میزان تحقق کاربریهای پیشنهادی در طرحهای تفصیلی شهری در این پایان نامه به ارزیابی کاربری های وضع موجود در سال 1385 و مقایسه آن با طرح تفصیلی مصوب 1367در منطقه 1 شهرداری زنجان پرداخته شده است. در راستای هدف تحقیق، درپژوهش فوق بعد از جمع آوری داده ها به صورت اسنادی و نقشه ای و مشاهده میدانی،کاربری-های منطقه یک شهرداری زنجان ابتدا مورد ارزیابی کمی واقع شده است بدین صورت که با استفاده از تکنیکهای ارزیابی موجودر نرم افزارهای سیستم اطلاعات جغرافیایی و با استفاده از روش تحلیلی تطبیقی و مقایسه سرانه ها و استاندارد پیشنهادی طرح تفصیلی مصوب سال1367،با سرانه وضع موجود،کاربری ها مورد ارزیابی قرار گرفته و میزان تحقق و عدم تحقق کاربری های پیشنهادی مشخص شده است. همچنین تعداد و درصد مغایرت ها وتبدیل کاربری هابه کاربری های دیگر،بعلل نیاز شهروندان و یا عدم نظارت براجرای طرح ها و...همراه با استخراج مصوبات کمیسیون ماده5 برای هرکاربری نشان داده شده است. نتایج حاصل از این پژوهش نشان می دهد، اکثرکاربری های مسکونی،آموزشی،تجاری،فضای سبز،پارک،و...دارای سرانه ی پایین ترازحداستاندارد(نسبت به جمعیت منطقه ) بوده و جمعا 289.659 هکتار از اراضی پیشنهادی طرح مصوب 1367نتوانسته اند به اهداف کمی کیفی خود برسند. برطبق یافته ها 178 هکتار از کاربری های مسکونی تا سال1385تحقق نیافته اند. همچنین بیشترین تغییر درکارکردکاربری های مصوب طرح تفصیلی مصوب1367 نیز مربوط به کاربری مسکونی بوده ،که با مساحت 34هکتار، حدود50 درصد از تغییرکاربری را به خود اختصاص داده است. در جهت ارزیابی کیفی کاربریها در این پژوهش از ماتریس های چهارگانه(سازگاری، مطلوبیت، ظرفیت، وابستگی) استفاده شده، که نشان دهنده سازگاری60 درصدی کاربری هاست و بقیه نیز بی تفاوت و درصدکمی نیز ناسازگار می باشند.