با وجود اینکه در تذکره های شعر فارسی نگاشته شده در قرن یازده و به ویژه دوازده هجری، جریان ادبی طرز خیال به عنوان طرز شاعری مطرح و پر طرفدار معرفی شده است در اغلب آثار سبک شناسی جدید نادیده گرفته شده است که شاید بتوان مهم ترین دلیل آن کلی نگری و بی توجهی به طرزهای شاعران متوسط شعر فارسی دانست زیرا در دسته بندی های سبکی مربوط به شعر فارسی در بیشتر موارد خصایص طرزها و سبک های مطرح بر اساس آثار برجسته و شاعران به نام ارزیابی می شود. شعر فارسی در عصر صفوی نیز با عنوان کلی سبک هندی و با بررسی خصایص سبکی شاعران مشهوری مانند صائب تبریزی شناخته شده است حال آنکه مطالعه تذکرههای شعر فارسی به روشنی نمایان می سازد در دوره صفوی به جهت گستردگی اقلیم سیاسی و فرهنگی ایران در شعر فارسی نسبت به دوره های پیش از خود تنوع چشمگیری داشته است. طرز خیال از جمله مهم ترین و پر طرفدارترین شیوه های شاعری در عصر صفوی است که در میان شاعران فارسی گوی هندی بسیار مورد توجه بوده است به گونه ای که منجر به شکل گیری شاخه های فرعی در درون این سبک گردید و شاعران برجسته ای مانند عبداللطیف خان تنها و ناصرعلی سرهندی و عبدالغنی بیک قبول و بیدل دهلوی خود مبدع طرزی نو در دورن این سبک شدند و شاگردان و پیروان بسیاری یافتند.