در این پژوهش نخست به بررسی روندی پر داخته شد که برخی از عکاسان پیشرو در امرپسامدرن از آن برای به چالش کشیدن مفاهیم مدرنیستی و سنتی همچون مفهوم تالیف و جایگاه سنتی مولف / واقعیت و بازنمایی بهره جستند. و باازآن خودسازی و همانندسازی تصاویر دیگران هر گونه تکراری بودن در خلق آثار را روا دانسته و با این عمل مصادره گونه خودوآفرینش دوباره در بستری نو اصالت و بی همتایی اثر هنری و خلاقیت هنرمند در حکم نابغه را زیر سوال بردند.و به این تفکر دامن زدند که عکس علاوه بر نمایش جهان واقع می تواند ارائه ای از دنیایی درونی و ذهنیات هنرمند باشد .اعمالی که عکاسی سنتی آن را جایز نمی شمرد؛ هنری که اسیر فرهنگ اصل مدار بود و اصالت و ناب گرایی را در اثر هنری برجسته می دانست . واین در حالی است که در دوران پسامدرن و در حوزه ی رسانه های متکثر اصالت جای خود را به تکرار داده است و دیگر از هاله تقدس اثر هنری خبری نیست . از سویی دیگر به بررسی رویکرد هایی پر داخته شد که عکاسان معاصر ایران متاثر از این حرکت های جهانی در بستر پسا مدرنیسم از آن ها بهره جستند تا به ارائه تصاویری بپردازند که صراحت دوربین را زیر سوال می برند.الگویی که عکاسی مستند نگارانه و خیابانی دهه 60 را به حاشیه رانده است وصحنه آرایی،دست کاری در عکس و ارجاعات مستقیم و تلویحی به تصاویر از پیش موجود و از آن خود سازی تصاویر و در آمیزش با اشکال دیگر بیانی از جمله زبان و نقاشی را شیوه غالب خود در دو دهه اخیر قرار داده است. چرا که در این دوران عکاسی بازنمایی تصویری از پیش دیده شده است