موضوع پژوهش پیش رو، بررسی تحولات گفتمانی نقاشی های سیاسی – اجتماعی در دوره ی انقلاب اسلامی و دوره ی پسا انقلاب در ایران سال های 1356-1368 است. بدون اغراق، پدیده ی انقلاب اسلامی 1357 و جنگ ایران و عراق از مهمترین عوامل تاثیرگذار بر عرصه ی هنرهای تجسمی معاصر ایران بوده اند. این دوران همچون نقطه ی عطفی در تاریخ نقاشی ایران است که شناخت آن می تواند کلید فهم چگونگی شکل گیری جریان های معاصر در نقاشی ایران باشد. پژوهشگر، به جهت مناسبت موضوع و قابلیت فوق العاده ی نظریه ی گفتمان لاکلا و موف در تبیین تمامی امور و پدیده های سیاسی – اجتماعی این نظریه را به عنوان چارچوب نظری خود برگزیده است. این رساله با بهره جستن از این نظریه و با در نظر گرفتن آثار نقاشی در درون بستر و زمینه ی ظهورشان به مثابه متن هایی که محصولاتی گفتمانی اند، درصدد پاسخگویی به این مسأله بوده است که چگونه گفتمان انتقادی نقاشی دوران انقلاب به نقاشی تثبیت گر جنگ متحول شد و در راستای آن چگونگی نمود تحولات سیاسی – اجتماعی دوران انقلاب و پسا انقلاب ( دوران دفاع مقدس ) در نقاشی های آن دوران دستمایه ی پژوهش خود قرار داده است. با بررسی و تحلیل دال های مرکزی آثار برخی از هنرمندان کلیدی این دو دوره در روند این پژوهش این موضوع آشکار شد که گفتمان نقاشی انقلاب در طی گذار به گفتمان نقاشی جنگ تحت تأثیر عوامل سیاسی- اجتماعی و جابجایی روابط قدرت با تحولات بنیادینی در شیوه ی بازنمایاندن جهان مواجه است.