هدف از انجام این مطالعه بررسی اثرات ترامادول، مدتومنیدین و ترکیب مدتومیدین- آسپرومازین بر آریتمی های ناشی از اپی نفرین در طی بیهوشی پروپوفول در موش های صحرایی نر می باشد. چهل سر موش صحرایی نر نژاد sprague dowley با متوسط وزن 20±300 گرم در 4 گروه تقسیم شدند. همه گروه ها به صورت داخل صفاقی با پروپوفل بیهوش شدند (mg/kg100). ecg ، ضربان قلب و درجه حرارت با استفاده از دستگاه (power lab ad instrument) و با تنظیم روی لید 2 و دماسنج دیجیتالی ثبت شد. اپی-نفرین در دوزهای µg/kg/min 60، 30، 20، 15، 10، 5/7، 5، 5/2 به صورت داخل وریدی جهت تعیین دوز آریتمی زایی اپی نفرین تزریق شد. ade عبارت است از کل دوز اپی نفرین که منجر به ایجاد 2 دیولاریزاسیون زودرس بطنی در عرض 15 ثانیه در طول تزریق یا 1 دقیقه بعد از تزریق شود. پس از تعیین ade پایه، رت ها در هر کدام از گروه ها یکی از درمان های زیر را به صورت داخل وریدی دریافت کردند، ترامادل (mg/kg 5(، مدتومیدین (mg/kg 1/0( و ترکیب مدتومیدین- آسپرومازین به ترتیب mg/kg 0/1 و mg/kg 5/2 . ade درمانی 10 دقیقه پس از تجویز سرم فیزیولوزی یا داروها تعیین شد. میانگین ade در تمام سه گروه به طور معنی داری بالاتر از مقادیر پایه اش بود (05/0>p)، در حالی که در گروه ترکیبی مدتومیدین- آسپرومازین، آریتمی هایی که معیار ade بودند در حداکثر سرعت تزریق µg/kg 60 مشاهده نشدند. میانگین ade در گروه ترکیبی مدتومیدین- آسپرومازین به صورت معنی داری نسبت به گروه های ترامادل و مدتومیدین بالاتر بود. این مطالعه نشان داد که، ترامادل، مدتومیدین و ترکیب مدتومیدین- آسپرومازین بر آریتمی های ناشی از اپی نفرین در رت های بیهوش شده با پروپوفل اثر حفاظتی دارند. اثر حفاظتی آسپرومازین در ترکیب با مدتومیدین به طور قابل توجهی نسبت به گروه های ترامادل و مدتومیدین بالاتر بود.