تثبیت خاک به اصلاح و بهبود خواص فیزیکی و مهندسی آن، برای تأمین یک سری اهداف از پیش تعیین شده اطلاق می گردد، که یکی از راهکارهای مناسب برای بهره برداری و اجرای سریع تر پروژه های عمرانی می باشد. تثبیت خاک با استفاده از مصالح سنتی از قبیل آهک، سیمان و قیر دارای پاره ای از مشکلات است. امروزه با معرفی انواع مواد شیمیایی نوین تحول شگرفی در زمینه ی تثبیت خاک با این مواد به وجود آمده است. از جمله ی این مواد می توان به پلی وینیل استات و پلی وینیل الکل اشاره نمود. این دو پلیمر مواد چسبناکی هستند که با از دست دادن رطوبت چسبندگی بالایی به وجود آورده و می توانند ذرات خاک را به هم بچسبانند و با این خاصیت، باعث تثبیت خاک در زمین های مسطح و شیب دار، بالا بردن مقاومت گسیختگی خاک، جلوگیری از به وجود آمدن گرد و خاک و بهبود ساختار خاک در مدت زمانی کم می شوند. این مواد غیرسمی و دوست دار محیط زیست بوده و برای اجرای کارهای سریع و کوتاه مدت مانند امور نظامی مناسب هستند. در این پژوهش برای اولین بار، تأثیر پلی وینیل استات (pvac) و پلی وینیل الکل (pva) و الیاف در درصدهای مختلف کاربرد نسبت به وزن خاک و حالت های مختلف ترکیب درصدهای مختلف پلیمر و الیاف بررسی شده است. همچنین تغییر پارامترهای ساختاری (درصد رطوبت بهینه و وزن مخصوص خشک) و مقاومتی (cbr، چسبندگی و زاویه ی اصطکاک داخلی) خاک ماسه ای در قالب انجام تست های تراکم، cbr و برش مستقیم بررسی شده است. مطابق نتایج هر سه افزودنی وزن مخصوص حداکثر و رطوبت بهینه را کاهش می دهند و باعث افزایش میزان cbr می شوند. این افزایش در استفاده از pva بیشتر از pvac می باشد. افزودن پلیمرهای pva و pvac افزایش بسیاری در میزان چسبندگی ایجاد می کنند، بطوری که شاهد چندین برابر شدن چسبندگی هستیم. اما افزایش چسبندگی در استفاده از pva بیشتر از pvac است.