در این پژوهش به توسعه، تعیین معیارها و برنامه های کاربردی سنجش دز محیطی برای دستگاه های همجوشی هسته ای (گداخت) پرداخته شده است. میزان دز با استفاده روش مونت کارلو سنجش و ارزیابی شد. محاسبات مورد نظر با کد محاسباتی mcnpx 2.6.0 انجام شده است. بررسی نتایج نشان داد که محاسبه ی دز فوتون و نوترون با دقت تقریبی 3?± در مقایسه با تحقیقات و شبیه سازی های پیشین بوده است. در این تحقیق شبیه سازی ساده ای از یک راکتور گداخت هسته ای (توکامک iter) با توجه به مباحث ویژه ی گداخت بحث شد. طراحی ساختار توکامک به شکل طبقات مختلفی انجام شده که شار و میزان دز در هریک از این طبقات محاسبه گردیده است. ساختمان توکامک ایتر از قسمت های عمده ای تشکیل شده که عبارتند از محفظه خلاء، کویل های میدان چنبره ای, کویل-های میدان قطبی, ستون مرکزی، مجموعه بلانکت، سامانه خنک کننده، دستگاه های اندازه گیری و دیواره حفاظتی. ابتکار جدیدی نیز که در این پژوهش بررسی شده، به دلیل اهمیت استاندارد های ایمنی و حفاطتی برای پرتوکارانی که در محیط اطراف راکتور کار می کنند، میزان دز دریافتی برای اندام های مختلف یک فانتوم بدن انسان با استفاده از شبیه سازی در ناحیه ی پشت دیواره حفاظتی برآورد شده است. بررسی نتایج نشان داد که در بین تمام طبقات طراحی شده فقط در یکی از آن ها میزان دز، به معیارهای دز مجاز می رسد که این نتیجه به خاطر وجود یک دیوار حفاظتی- زیستی به ضخامت 2 متر، از جنس بتون خاصی است که برای این سامانه طراحی شده است.