چکیده: "ارتباط درون فردی" در کنار دو سطح دیگر یعنی "ارتباطات میان فردی" و "ارتباطات عمومی" سه سطح ارتباط انسانی را در منابع غربی تشکیل می دهد که با "گفتگو با خود" و "سخن درونی" مورد مطالعه قرار می گیرد.در یک جمع بندی "گفتگو با خود" مکالمه ای آگاهانه است و از نقد خودی تشکیل می شود که هم منشا ژنتیکی و هم منشا جامعه شناختی دارد و عملا در بستر جامعه توسط "خود دیگری" ایجاد می شود که محصول جامعه است."سخن درونی"هم امری آگاهانه و هم ناآگاهانه است و به منظور افزایش آگاهی از نظرات دیگران درباره ما شکل می گیرد و بستر انتقال مفهوم از اندیشه به زبان است. "ارتباط درون فردی" در منابع اسلامی سطحی از سطوح چهارگانه ارتباطات شامل "ارتباط با خدا"،"ارتباط با خود"،"ارتباط با طبیعت" و "ارتباط با انسان ها" است و از منظر "عقل" و "هوی" مطرح می شود.هرگاه مکالمه ای بین "عقل" و "هوی" صورت گیرد گفتگویی آگاهانه است و هر گاه مکالمه ای غیر از مکالمه "عقل" و "هوی" و صرفا تهییج احساسات و یا واکنشی در جهت آگاهی انسان صورت گیرد گفتگویی غیر آگاهانه است. تفاوت اساسی "ارتباط درون فردی" در منابع ارتباطی غربی با منابع اسلامی در نوع نگاه آنهاست اولی "ارتباط درون فردی" را در چارچوب فرد-جامعه و دومی در چارچوب خدا-فرد-جامعه در نظر می گیرند . تحقیق پیش رو به روش تطبیقی(مقایسه ای) و با جمع آوری اطلاعات کتابخانه ای در سه فصل اصلی و با سوال اصلی "تفاوت ها و شباهت های ارتباط درون فردی در منابع ارتباطی غربی و اسلامی چیست؟" ارائه شده است.