در این مطالعه تأثیر متغیر های مختلف از قبیل : دانه بندی، مقدار سیمان، ،درصد های مختلف زودگیرو زئولیت بر روی ریزش سنگ دانه ها(ریباند) و مقاومت قشاری در روش خشک، و در روش تر تأثیر دانه بندی،مقدارسیمان، نسبت آب به سیمان و درصد مختلف زودگیر بر روی مقاومت فشاری، قوام و زمان گیرش مورد بررسی قرار گرفت. در مطالعه به روش خشک، در مورد دانه بندی هرچه دانه بندی ریزتر باشد مقدار ریزش سنگ دانه ها کمتر، هر چه میزان سنگ دانه های درشت بیشتر باشد میزان مقاومت فشاری بیشتر خواهد بود. افزایش مقدار سیمان باعث کاهش ریباند به مقدار قابل توجهی خواهد شد. طبیعتا با افزایش مقدار سیمان مقاومت فشاری افزایش می یابد.البته در شاتکریت تأثیر مقدار سیمان بر مقاومت فشاری نسبت به بتن معمولی کمتر است. افزایش مقدار زودگیر باعث افزایش مقدار ریباند خواهد شد.البته این افزایش ریباند محسوس نیست.با افزایش مقدار زودگیر مقاومت فشاری به طور قابل ملاحظه ای کاهش می یابد. کاهش مقدار ریباند با افزایش زئولیت قابل توجه می باشد. با افزایش مقدار زئولیت مقاومت فشاری کاهش می یابد.البته این کاهش مقاومت نا محسوس بوده و می توان گفت تأثیر چندانی بر مقاومت فشاری ندارد. در مطالعه به روش ترمی شود افزودن زودگیر به طور چشم گیری مقاومت فشاری را در سنین مورد آزمایش کاهش داده است، مثلاً با افزودن 5 درصد زودگیر مقاومت هفت روزه ی نمونه بدون زودگیر از305 کیلوگرم بر سانتی متر مربع به 91 کیلو گرم بر سانتی متر مربع رسیده است. نمی توان گفت که افزایش مقدار سیمان باعث کاهش زمان گیرش ،یا افزایش زمان گیرش می شود.اما می توان گفت که با افزایش نسبت آب به سیمان زمان گیرش اولیه و نهایی افزایش می یابد. استفاده از زودگیر به صورت پودر نیز باعث کاهش چشم گیر زمان گیرش بتن پاششی و افزایش قوام می گردد.