چکیده حسین منزوی و قیصر امین پور دو شاعر معاصر هستند که غزلیات آنها را می توان در حوزه غزل نو بررسی نمود. غزل نو حاصل برخورد شعر سنتی فارسی و شعر نیمایی است که تقریباً از اواخر دهه چهل شکل گرفت و به تدریج با استقبال شاعران مواجه شد. در این پژوهش به بررسی و مقایسه ساختاری غزل های منزوی و امین پور در پنج محور زبان، تخیل، موسیقی، معانی (به عنوان یکی از شاخه های مهم علوم بلاغی) و عاطفه پرداخته شده است. این پایان نامه مبتنی بر چهار فصل است که فصل اول شامل کلیات (مبانی نظری، سیر تحول غزل و تقسیم بندی غزل معاصر)، فصل دوم و سوم شامل بررسی ساختاری غزل منزوی و امین پور براساس پنج محور برشمرده و فصل چهارم مقایسه ساختاری غزلیات این دو شاعر به لحاظ این پنج محور است. نوگرایی در حوزه زبان و تخیل از ویژگی های غزل های منزوی و امین پور است اما در این میان منزوی، ضمن توجه به تازه کردن زبان غزل خود دارای رویکردی باستان گرایانه به زبان است. همچنین از نظر موسیقی بیرونی، منزوی دارای نوآوری ها و ابداعاتی است. در حوزه علم معانی هر دو شاعر از ابزارهای این علم برای موثرتر کردن کلام خود بهره برده اند اما در این زمینه تفاوت ها و شباهت هایی دارند. از دیدگاه عاطفه، در غزل های منزوی بیشتر به عواطف فردی که مهم ترین آنها عشق است، پرداخته شده اما در غزل امین پور به مجموعه ای از عواطف فردی و اجتماعی توجه شده است.