محققان حمل و نقل در زمینه تخصیص ترافیک همواره در پی آن بوده اند تا مدلی را ارائه کنند که نتایج آن به واقعیت نزدیک باشد. بنابراین سعی بر این بوده است که به سمت نحوه ی تصمیم گیری رانندگان در انتخاب مسیر بروند. از آنجا که مهمترین فاکتور تصمیم گیری رانندگان در انتخاب مسیر، زمان سفر مسیرها بوده است، تلاش محققان در تحلیل زمان سفر مسیرها بوده است. بدلیل آنکه رانندگان هیچ گاه اطلاعات کامل از شبکه و زمان سفر دقیق لینکها ندارند بنابراین مدلها باید براساس تصورات ذهنی رانندگان از وضعیت شبکه و زمان سفر مسیرها پایه گذاری شوند.روش استفاده شده در این پایان نامه مبتنی بر تجزیه تحلیل ریاضی با استفاده از منطق فازی میباشد.در مدل ریاضی ای که در این پایان نامه ارائه می شود، تصورات ذهنی رانندگان از وضعیت لینکها و شبکه توسط متغییرهای زبانی، به صورت فازی مدل می شود و بر این اساس تخصیص ترافیک انجام می گیرد. در این مدل مجموعه ای از مسیرها با درجه عضویت های متفاوت جزء مجموعه فازی کوتاهترین مسیر در نظر گرفته می شوند.در این پایان نامه روشی جدید برای ساختن تابع عضویت فازی زمان سفر در شرایط مختلف ترافیکی ارائه میگردد که بر اساس آن مسئله تخصیص ترافیک حل میگردد. همچنین در پایان نتایج حاصل از این مدل، با روش های " تعادل استفاده کننده" و " بهینه سازی سیستم" مقایسه می شود تا میزان واقعی بودن نتایج حاصل از این مدل برآورد شود.