طنز، یکی از انواع ادبی و درحقیقت دست مایه ای برای شاعر یا نویسنده ی خوش ذوق و شوخ طبع و البتّه مسوول و دردآشنا است که با چاشنی خنده مفاسد، کاستی ها و ناراستی هایی را که بر رفتارها، روابط و مناسبات مختلف سیاسی، اجتماعی، فرهنگی و... بشر هر دوره حاکم است و به هر دلیلی با خطاب جدّی قابل بیان نیستند، بازگو کرده و با هدف اصلاح و خیرخواهی مورد انتقاد، سرزنش و نکوهش قرار می دهد. طنز امروز ریشه در ادبیّات طنزآمیز دوران مشروطه دارد و از آن جا که این نوع ادبی همواره تحت تأثیر حاکمیّت سیاسی هر دوره بوده است، از آن دوران تا کنون در آثار طنزپردازان مختلف، شاهد رویکردهای متفاوتی هستیم. در اشعار طنز صالحی آرام، زرویی و خلیل جوادی نیز که از طنزپردازان حال حاضر به شمار می روند، موضوعات گوناگون در قالب رویکردهای مختلف با شیوه و شگردی خاص به نقدی طنزآلود کشیده شده اند. جست وجو در محتوا و مضمون اشعار طنز هر کدام، به شناخت این رویکردها و موضوعات مربوط به آنها خواهد انجامید.