ابوبکردلف بن حجدر شبلی از مشایخ وصوفیان بزرگ اواخر قرن سوم واوایل قرن چهارم هجری قمری است. (وفات: روزجمعه بیست وهشتم ذی الحجه سال334 قمری در سن 87 سالگی). شاگرد جنید بود ولی برخلاف رویّه معتدلانه استاد که به «صحو» تعلیم می کرد، وی به «سکر» گرایش داشت.بی پروایی وهیجانی که در بیان حالات وعقاید خود ابراز کرده است،طبعاً او را در زمره عارفان و صوفیان شوریده حال جای می دهد، و احوال و اقوال گاه متضاد او را شاید بتوان به همین روحیه خاص نسبت داد؛ چنانکه اگر جعفر خلدی به «حکایات» ومرتعش به «نکات» شهره اند، شبلی را به شطحیات وزعقه هایش می شناسند. سخنان بی پروا و افشای سر او را به یکی از ادامه دهندگان راه حلاج تبدیل کرد. اقوالش از صنایع بلاغی تهی نیست. به زبان عربی شعرهایی سروده و از این رو در حوزه ادبیات عرفانی جایگاهی دارد. در این جستار احوال و اقوال شبلی در متون عرفانی تا قرن ششم با مراجعه به امهات کتب در این قرون استخراج و بررسی شده است . کلید واژه ها: ابوبکر دُلف بن حَجدر شبلی، احوال و اقوال،صوفیان و عارفان قرن سوم و چهارم، شطح