هدف اصلی این تحقیق بررسی رابطه خود کار آمدی شخصی و منبع کنترل بیرونی و درونی با موفقیت و عدم موفقیت قهرمانان ورزشی می باشد. تعداد جمعیت نمونه تحقیق 115 نفر از بین کشتی گیران در دو گروه آزاد و فرنگی کار در گروه سنی 30-15 ساله می باشد که با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی و با استفاده از فرمول کوکران انتخاب شده اند. ابزار تحقیق پرسشنامه خودکارآمدی بندورا و منبع کنترل راتر است .برای بررسی آمار توصیفی از آماره های پراکندگی، میانگین و انحراف استاندارد استفاده شده و در تحلیل استنباطی جهت بررسی وجود تفاوت معنی دار بین دو گروه دارای کنترل درونی و بیرونی و متغیرهای خودکارآمدی تصوری از آزمون t مستقل و برای بررسی وجود رابطه بین متغیرهای مورد مطالعه از آزمون همبستگی پیرسون و آزمون کروسکال والیس استفاده شده است. نتایج نشان داد که در بین دو گروه ( ورزشکاران موفق و نا موفق) و میزان خودکارآمدی تصوری شخص در موفقیت و عدم موفقیت آنان تفاوت معنادار وجود دارد. ( 245/ - r =) همچنین نتایج حاصل از آزمون t مستقل برای زیر مجموعه های خود کارآمدی که شامل تجربه موفق ، تجربه جانشینی ، ترغیب های کلامی و اجتماعی و حالات عاطفی و فیزیولوژیک نشان داد که سطح معنا داری برای آنها به ترتیب 01/0 ، 08/0 ،03/0و001/0 است که فقط داده های آماری در مورد تجارب جانشینی در دو گروه معنا دار نیست.و همچنین فرضیه تاثیر منبع کنترل در موفقیت قهرمانان با توجه به مقام آنها از لحاظ آماری به تایید نرسیده است.(91/0 =r)