امروزه استفاده از شبکه های محلی بدنی بی سیم برای کاربردهای پزشکی و کنترل سلامتی در حال گسترش است. در این شبکه ها تعدادی سنسور در داخل و روی بدن جایگذاری شده و علائم حیاتی بدن را به صورت بی سیم به گره مرکزی می فرستند. گره مرکزی علائم حیاتی بدن را بوسیله یک دروازه و از طریق یک شبکه بزرگ تر به سرور اصلی در بیمارستان یا مراکز درمانی منتقل می کند. در مراکز درمانی این علائم حیاتی در لحظه، بررسی و تصمیمات لازم برای بیمار اتخاذ می شود. به مجموعه گره های سنسوری و گره مرکزی، شبکه محلی بدنی بی سیم گفته می شود. با توجه به نرخ تبادل اطلاعات کم و نیاز به مصرف انرژی پائین در این شبکه ها، استفاده از استاندارد zigbee/ieee 802.15.4 برای ارتباط بی سیم مناسب محسوب می شود. از دست دادن علائم حیاتی بدن به دلیل تخلیه انرژی باتری، خصوصا در گره های درون بدنی که امکان تعویض باتری وجود ندارد امری غیرقابل قبول است. بنابراین تخمین عمر گره های درون بدنی در یک شبکه محلی بدنی بی سیم امری حیاتی محسوب می شود. در محیط واقعی بدن تخمین عمر گره ها، بدون در نظر گرفتن قابلیت اطمینان اتصال غیر قابل قبول است. در این پایان نامه عمر گره های سنسوری درون بدنی با توجه به خصوصیات واقعی بدن و در نظر گرفتن قابلیت اطمینان اتصال و همچنین الزامات استاندارد zigbee به صورت تحلیلی تخمین زده شده و کارایی این استاندارد بررسی می شود.