در این پژوهش تأثیر هشت هفته تمرینات استقامتی بر روی اینترلوکین-10،آنزیم کاتالاز و مالون دی آلدئید و کورتیزول پلاسمائی موش های صحرائی نر بررسی گردید . بدین منظور آزمودنی ها شامل 14 سر موش صحرایی نر بالغ 3 ماهه نژاد ویستار بوده اند که از مرکز انستیتو پاستور شهرستان آمل تهیه شدند و سپس حیوانات به محیط آزمایشگاه منتقل گردیده و به دو گروه کنترل و تمرین (هر گروه 7 سر) تقسیم شدند.. گروه تمرین بمدت 8 هفته تحت تمرین استقامتی قرار گرفته و در پایان دوره 8 هفته ای مجددا" میزان اینترلوکین10 و مالون دی الدئید وآنزیم کاتالاز و کورتیزول پلاسمائی هر دوگروه اندازه گیری و ثبت شد . متغیرهای اندازه گیری شده در دو گروه کنترل و تمرین با هم مقایسه شده و سپس آمار توصیفی و استنباطی به منظور تجزیه و تحلیل و آزمون فرضیه ها مورد استفاده قرار گرفت . برای مقایسه متغیرهای مورد مطالعه بین دو گروه از آزمون های مستقل استفاده گردید. و برای کلیه محاسبه های آماری از نرم افزار spss win.ver16 استفاده شد . نتایج پژوهش حاضر نشان داد هشت هفته تمرین استقامتی بر سطوح اینترلوکین 10 پلاسمای موش های صحرایی نر تأثیر معنی داری دارد (p?0/05) ومشاهده شد که اینترلوکین 10 پلاسمای موش های تمرین نکرده بطور قابل ملاحظه ای بیشتر از موش های تمرین کرده می باشد.همچنین بر سطح کورتیزول پلاسمای موش های صحرایی نر تمرین کرده و بدون تمرین تفاوت معنی داری دارد . p?0/05)) وبراین اساس مشاهده شد که هشت هفته تمرینی استقامتی موجب افزایش کورتیزول پلاسمای موش های نر صحرایی می گردد.اما بر سطح مالون دی آلدئید پلاسمای موش های نر صحرایی تمرین کرده و بدون تمرین تفاوت معنی داری ندارد p?0/05)) البته مالون دی آلدئید (mda) موش های تمرین کرده اندکی بیشتر از موش های تمرین نکرده بود با این حال تفاوت قابل ملاحظه ای بین دو گروه وجود نداشت . ونیز اینکه هشت هفته تمرین استقامتی بر سطوح کاتالازپلاسمای موش های صحرایی نر تمرین کرده وتمرین نکرده تفاوت معنی داری ندارد (p?0/05) البته مشاهده شد که سطح کاتالاز پلاسمای موش های تمرین کرده اندکی بیشتر از موش های تمرین نکرده می باشد .با این حال تفاوت قابل ملاحظه ای بین دوگروه وجود ندارد .