سهراب سپهری از جمله هنرمندان برجسته ی ایرانی است که در ساحت های مختلف شعر، نقّاشی، اندیشه ی شرق و عرفانی کار نموده و حضوری عمیق و اثربخش در هنر این سرزمین داشته است. وی از جمله معدود هنرمندانی است که موفّق شد در زمان حیات کوتاه خویش به جهت نبوغ و شعور هنری در هر دو زمینه ی نقّاشی و شعر به شهرت و محبوبیّت برسد و آثار بدیع هنری اش را خلق کند. آنچه نام سپهری را در حیطه ی هنر، از دیگر هنرمندان معاصرش متمایز می کند، به کارگیری تفکّرات عرفانی و اندیشه های متأثّر از ذن – بودیسم و کاربرد زبانی نمادین با نگرش و تفسیر خاصِّ او در خلق آثارش می باشد. جاذبه، غنا و در عین حال سادگی و به دور از پیچیدگی نقّاشی های سپهری به دلیل شگرد او در هماهنگ کردن بی نظیر اندیشه ها و افکار فلسفی اوست. محور اصلی این پژوهش بررسی اندیشه های سهراب سپهری در آثار نقّاشی او می باشد و سعی شده تا ضمن بیان گوشه هایی از نحوه ی زندگی و تحصیلات سپهری و با گردآوردی آراء و نظرات برخی منتقدان و هنرمندان درباره ی شخصیّت و ابعاد گوناگون هنر او، به بررسی تأثیراتی که سپهری در طی سفر به شرق و غرب و مطالعه و پژوهش در آثار و اندیشه های آنان از عرفان و مکاتب فکری و فلسفی دیگر همچون ذن – بودیسم پذیرفته و همچنین با مطالعه ی بیان نمادینی که در انتخاب رنگ ها، عناصر و ترکیب بندی نقّاشی هایش داشته است و رابطه ی بین شعر و نقّاشی های او، به ترسیم تفکّرات و تجزیه و تحلیل آثار او پرداخته شود. روش انجام این تحقیق توصیفی - تحلیلی و با استفاده از منابع کتابخانه ای است. واژگان کلیدی: ذن- بودیسم، سهراب سپهری، عرفان، نقّاشی، نماد