کودکان امروز سازندگان جامعه ی فردا می باشند، به همین دلیل چگونگی پرورش آن ها نقش موثری در توسعه ی فرهنگی، اجتماعی، سیاسی و اقتصادی جامعه خواهد داشت. ادبیات کودکان از ابزارهای موثر در رشد و تکامل کودک است که دارای اشکال متعددی همچون داستان، نمایشنامه، سروده، شعر و ... می باشد. این نوع ادبی گرچه دارای سابقه ای طولانی می باشد، ولی نگاه علمی جدی به آن پس از قرن ها صورت پذیرفت. ادبیات کودکان از نیمه ی دوم قرن نوزدهم حرکت رو به رشد خود را در سرزمین های عربی آغاز کرد. در میان کشورهای عربی، فلسطین از فعالان عرصه ادبیات کودک می باشد. از پیشگامان این نوع ادبی در ادبیات فلسطین می توان به ابو سلمی و احمد دحبور اشاره کرد. این دو شاعر سهمی انکار ناپذیر در گسترش حوزه ادبیات کودکان فلسطین داشته اند و به دفاع از کودکان اشعاری سروده اند. ابوسلمی یکی از دیوان هایش را با نام «أغانی الأطفال» به سروده های کودکان اختصاص داده است. احمد دحبور نیز از جمله شاعرانی است که با استفاده از هنر شاعری خویش به کودکان توجه کرده است. مشهورترین تألیفاتش در این زمینه «الضواری و عیون الأطفال» و «حکایه الولد الفلسطینی» است. پژوهش حاضر به بررسی محتوایی اشعار دو شاعر ابوسلمی و احمد دحبور با اتکا بر آثاری که برای کودکان به نگارش درآورده اند می پردازد. نتایج به دست آمده از این پژوهش حاکی از آن است که این دو شاعر از طریق آثارشان به دنبال تحقق صحیح هدف های تربیتی، اجتماعی و آموزشی در نسل پویای فلسطین می باشند. به همین جهت در آثارشان به اکثر مضامین ادبیات کودک از جمله مضامین دینی، وطنی، اجتماعی و آموزشی توجه کرده اند.