در این تحقیق به بررسی اثر افزودن نانوذرات سیلیکون کارباید ،آلومینا و سیلیس کلوئیدی بر خواص ساختاری، مکانیکی و زیست تخریب پذیری داربستهای متخلخل مهندسی بافت استخوان از جنس بتا تری کلسیم فسفات پرداخته شد. ساخت داربست های ?-tcp طبق روش فوم رپلیکا انجام شد، نمونه ها در دماهای 1200، 1250 و?c1300 سینتر شد و سپس خواص میکروساختاری، خواص مکانیکی و زیستی نمونه ها بررسی شد. جهت مقایسه و بهبود خواص مکانیکی، داربست های ?-tcp تقویت شده با درصدهای مختلفی از نانوذرات سیلیکون کارباید ،آلومینا و سیلیس کلوئیدی ساخته شد ودر شرایط مشابه سینتر شد. درصد تخلخل داربست ها در حدود 70% و اندازه تخلخل در آنها بین 500-200 میکرومتربه دست آمد، ضمن اینکه در تمامی نمونه ها تخلخل ها به صورت به هم پیوسته بودند. در حالی که استحکام مکانیکی نمونه های حاوی سیلیکون کارباید حتی نسبت به نمونه کنترل کاهش چشمگیری از خود نشان داد، نانوآلومینا باعث افزایش استحکام داربست ها شد و بهینه استحکام در نمونه سینتر شده در?c1300 و حاوی 5% نانوآلومینا به دست آمد. شایان ذکر است که افزودن سیلیس کلوئیدی و آلومینا به مقدار 2/5% باعث افزایش استحکام مکانیکی نمونه کنترل به میزان قابل توجهی شد. در دمای ?c1300 استحکام نمونه حاوی آلومینا و سیلیس حدود 257 برابر بیشتر از نمونه کنترل در همین دما به دست آمد. پس از قرارگیری نمونه ها در پلاسمای خون، فاز آپاتیت روی داریست ها بتاتری کلسیم فسفاتی تشکیل نشد. حتی داربست های حاوی نانوآلومینا هم رفتار مشابهی از خود نشان دادند. در حالی که افزودن سیلیس کلوئیدی باعث ایجاد تغییر در ساختار نمونه و ایجاد فازی کروی روی سطح داربست شد.