وزارت نامه نویسی یکی از نمود های خرد اجتماعی وسیاسی و از عوامل تداوم میراث و اندیشه ی سیاسی و اجتماعی ایرانی است .محور وزارتنامه ها وزیر و اندیشه ی وزیر و همچنین عوامل و مسایل اجتماعی جامعه ی آن روز و نشان دادن کارکرد و اهمیت وزیر در جامعه می باشد. این امر یک جریانی مهم و دیر پا در تاریخ ایران بوده است که به خصوص بعد از فروپاشی امپراطوری ساسانی و روی کار آمدن اعراب در جهت رشد و گسترش اندیشه ی ایرانشهری کارکرد و اهمیت ویژه ای یافته است.در این پژوهش سعی بر این بوده است که با رویکردی تحلیلی و توصیفی به بررسی ویژگی های محتوایی و روشی یک وزارت نامه و جایگاه آن در تاریخ نگاری اسلامی پرداخته شود و همچنین نقش و جایگاه وزارت نامه ها در نهاد وزارت مورد بررسی قرار دهد، این بررسی ها نشان می دهد که این آثار به نوعی آموزش نامه است که درون مایه های متنوعی را شامل می شود. با بررسی این آثار می توان به یک نوع بینش کافی نسبت به جامعه ی آن روز دست یافت و جایگاه اندیشه ی ایرانشهری در این آثار همواره ممتاز و برجسته بوده است و می توان پی برد که اندیشه ی ایرانشهری در گسترش این آثار نقش بسزایی داشته است.