یک شبکه موردی سیار از گره های متحرک و بدون هیچ گونه زیرساختی تشکیل شده است. حرکت گره های موجود در شبکه های موردی سیار، به هر سمتی آزاد می باشد. این شبکه ها با محدودیت های متعددی مواجه اند که بایستی در زمان طراحی و پیاده سازی هر پروتکل برای آن، به این محدودیت ها توجه شود. با توجه به پویایی این نوع شبکه ها، پشتیبانی از کیفیت خدمات از نیازمندی های اساسی این شبکه ها محسوب می شود. به منظور سرویس دهی مبتنی بر کیفیت خدمات، پروتکل جدیدی پیشنهاد داده ایم که کار جستجو و تخصیص سرویس های ارائه شده در شبکه را بین گره های متقاضی انجام می دهد. ویژگی بارز این الگوریتم، گزینش سرویس دهنده ها بر اساس وضعیت فعلی سیستم می باشد که این امر باعث می شود تعداد دست به دست شدن سرویس ها کاهش یافته و خدماتی مطابق با نیاز مشتری نیز ارائه گردد. برای ارزیابی پروتکل پیشنهادی از ایمولاتور استفاده می کنیم. در ارزیابی مقایسه ای بین الگوریتم پیشنهادی و دو الگوریتم تحت نام های الگوریتم "انتخاب نزدیک ترین سرویس" و الگوریتم "انتخاب سریع ترین سرویس" صورت می گیرد. در نهایت نتیجه می گیریم که. الگوریتم پیشنهادی از لحاظ نرخ قطعی سرویس و زمان پاسخ به ترتیب 3 و 19 درصد بهبود را به نسبت الگوریتم "انتخاب نزدیک ترین" دارا است و همچنین به ترتیب 9 و 3 درصد بهبود را نسبت به الگوریتم "انتخاب سریع ترین" از خود نشان می دهد. در کل الگوریتم پیشنهادی از لحاظ کارایی به نسبت دو الگوریتم دیگر در رتبه نخست قرار می گیرد.

- پژوهش حاضر با هدف دستیابی به روش کاربردی قرآن در تثبیت فضائل و زدودن رذائل به بررسی سیر نزول آیات قرآن در محو رذائلی چون: تکبّر، بخل، حسد، دروغ و ریا، و تثبیت فضائلی مانند: عفو، سخاوت، صداقت و وفای به عهد پرداخته و به چهار روش تربیتی مشترک در تمام صفات یاد شده دست یافته است؛ که عبارتند از: إعطای بینش، ایجاد بیم و امید، ارائه الگو و تداوم وتکرار. - بینش و نگرش صحیح مقدمه و لازمه ی عمل صحیح است و بینش و نگرش غلط منجر به عمل ناروا می شود. - قرآن برای تغییر تلقّی انسان و ایجاد نگرش صحیح در مورد امور مختلف مجموعه بینش هایی مطرح کرده است که به دو گروه «اعتقادی» و «اخلاقی- رفتاری» تقسیم می شوند؛ بینش های اعتقادی شامل مجموعه باورها و اعتقادات درباره ی خالق جهان، انسان و جهان هستی، فرجام و عاقبت خلقت و چگونگی ارتباط و تعامل موارد مذکور با یکدیگر است، و بینش های اخلاقی شامل شناخت حقیقت یک صفت خاص و بیان ویژگی ها و پیامدهای اخلاقی-رفتاری ناشی از آن می باشد. - خداوند به عنوان مبدأ و خالق هستی و به عنوان مدبّر امور عالم، دارای ویژگی ها و صفاتی است، جهل انسان به چنین خدایی یا غفلت از آن یکی از عوامل بروز صفات ناپسند در وی است و معرفت و شناخت صفات ذات و افعال خداوند عاملی موثر در تخلّق به صفات نیکو و ربوبی شدن است - قرآن خداوند را خالق هستی که عالِم بر هر غیب و شهود، مالک و خالق همه چیز، قادر مطلق و صاحب فضل و رحمت و حکمت بی منتها معرفی می کند. چنین بینشی افق کوتاه دید آدمی را وسعت می دهد و حصارها و حجاب ها را کنار می زند، خود را در محضر خدای قادر می بیند، یا از ارتکاب رذائل شرم می کند و یا از بیم عقوبت و مواخذه ی قادر متعال دست از گناه می شوید و با اتّکا و توکّل بر او هر رنج و زحمتی را در راه کسب فضائل بر خود هموار می کند، چرا که می داند خداوندی توانمند و مهربان او را می بیند و یاری می کند و همه ی نیازهای او را مرتفع می کند. بنابراین تلقّی و ارزیابی انسان از امور دگرگون می شود و آماده ی به ظهور رساندن رفتارها و اعمال تازه ای می شود. - قرآن وجود خاکی انسان را به وی می شناساند و بیان می کند غرایز و تمایلات مادی هرچند برای بقا و حیات انسان ضروری هستند، اما اصل و هدف نیستند بلکه نقطه ی عظیمت اند و وصال به سعادت جز با مهار خواهش های افراطی نفس (دشمن درون) و پرهیز از وسوسه های شیطان (دشمن برون) ممکن نمی باشد؛ تن دادن به خواهش های نفس و بسنده کردن به برآوردن نیازهای وجود مادی، حاصلی جز ماندن در حضیض حیوانی ندارد. - قرآن همگام با توصیف وجود خاکی، بعد افلاکی انسان را می نمایاند که وجودی کرامت یافته از نفخه ی الهی است و جانشین خدا بر زمین. بالاترین ظرفیت علمی به او عطا شده و عالم هستی مسخّر او قرار گرفته است تا بار امانت الهی را بر دوش گیرد. - انسان یگانه موجودی است که قانون خلقت، قلم ترسیم چهره ی او را به دست خودش داده است. راه هدایت و ضلالت به او نشان داده شده و بعد در انتخاب راه آزاد گذارده شده است، تا با انتخابگری و عمل خویش، خود را مشمول نعمت و غفران یا نقمت و عذاب گرداند. - با چنین شناختی از خود احساس شرافت و کرامت می کند و خود را از تن دادن به پستی ها برتر می شمارد و مقدسات اخلاقی و اجتماعی برایش معنا پیدا می کند؛ وتمام تلاش خود را در رسیدن به سعادت و کسب کمال شایسته ی خویش مبذول می دارد. - براساس قرآن دنیا زینتکده ای است که کالای ناچیز آن در زرورق پیچیده شده و بهره مندی از آن کوتاه و محدود است و باید با فرارسیدن مرگ، آن را ترک کرد و به سرایی باقی و جاودانی کوچ کرد که بهره مندی و آسایشش ابدی و رنج و عذابش بی منتهاست ؛ تنها راه برخوردار شدن از این آسایش و رهایی از آن عذاب، غنیمت دانستن فرصت دنیا، انجام عمل صالح و فریفته نشدن به آن است؛ چنین نگرشی، سبب هوشیاری انسان می شود تا برای زخارف دنیا، بهای گزاف نپردازد و جلوه های آن را به جدّ نگیرد و به گرفتن نصیب خویش اکتفا کند و تمام توان خویش را بر اندوختن ذخیره گذارد و دنیا، این مزرعه ی آخرت را با بذر عمل صالح پر بار کند و ثمره ی باقی و پایدار آن را در آخرت برداشت نماید. - اگر چه انسان بر اساس آموزه های قرآن فطرتاً حسن و قبح اعمال را درک می کند، اما از آن جا که همیشه در معرض غفلت و نسیان قرار دارد، قرآن از باب تذکر و اتمام حجّت و برای هدایت و دستگیری بشر به ارائه ی مجموعه بینش هایی درباره ی حقیقت صفات و پیامدها و ویژگی های اخلاقی- رفتاری ناشی از آن می پردازد. - مدح و ستایش کارهای پسندیده و نشان دادن زیبایی آن ها و نیز مذمّت و سرزنش کردار زشت و پدیدار نمودن زشتی ها، برای جذب انسان ها به سوی ارزش ها و دور نگه داشتن از زشتی ها به شکل عاملی درونی، انسان را به سوی انجام نیکی ها و پرهیز از بدی ها سوق می دهد. - شناسایی ویژگی ها و خصوصیات افراد متخلّق به اخلاق حمیده و یا گرفتار به صفات رذیله و نیز آگاهی نسبت به پیامدهای اخلاقی- رفتاری صفات مختلف، با بالا بردن بصیرت و شناخت اخلاقی متربّی وی را کمک می کند تا با مقایسه ی آن ویژگی ها، با خصوصیات خود، میزان گرفتاری خود به رذائل و یا تخلّق خود به فضائل را تشخیص دهد و متناسب با آن اقدامات لازم برای حرکت در مسیر کمال را به انجام رساند. - اگر چه بینش و شناخت صحیح شرط لازم و ضروری برای تخلّق به اخلاق حمیده و انجام اعمال صالح و دوری از اخلاق رذیله و انجام عمل ناشایست است، اما کافی نیست و لزوماً به بروز رفتارهای مطلوب نمی انجامد؛ از این رو باید با بکارگیری شیوه هایی موجبات رغبت و تلاش برای تخلّق و آراسته شدن به صفات و افعال نیکو و دوری و کراهت از صفات و افعال رذیله را فراهم آورد. قرآن برای دستیابی بدین مقصود از راهکار ایجاد بیم و امید (انذار و تبشیر) بهره گرفته است. - قرآن برای ترغیب و تشویق بندگان بر ترک رذائل و اتّصاف و پرداختن به فضائل با شیوه هایی چون وعده عفو و غفران و پذیرش توبه، وعده ی نصرت و یاری، بیان پیامدها و مواهب دنیوی و اخروی به امید آفرینی می پردازد، و به آنان که در راه کسب رضای الهی و انجام عمل صالح گام می نهند، وعده ی پاداش بهتر و بیشتر از عملشان را می دهد. - فضل و رحمت بی منتهای خداوند مانع آن است که بنده را به محض ارتکاب خطا مواخذه و مجازات کند، بلکه مشفقانه و خیرخواهانه بندگان را مورد عفو و مغفرت قرار می دهد و حتی بدی هایشان را به نیکی بدل می کند تا با روشن کردن چراغ امید انگیزه ی ترک رذائل و تخلّق به فضائل را در ایشان ایجاد نماید. - انسان به کسب منفعت و خیرعلاقمند است؛ از این رو خداوند برای ترغیب بندگان، با در نظر گرفتن سعه ی وجودی متفاوت افراد، به بیان مواهب مادی ومعنوی صفات و اعمال شایسته می پردازد. همچنین خداوند از سر فضل و رحمت وعده ی پاداش بیشتر و شایسته تر از عمل می دهد. واضح است که چنین فضل و بخشایشی به نحو بسیار مطلوبی در ترغیب متربّی در انجام عمل شایسته و تخلّق به اخلاق حمیده موثر خواهد بود. - اصولاً انجام رفتارهای پسندیده برای انسان دشوار و مشقت بار است چرا که تقیّد به فضائل معمولاً با محدودیت هایی همراه است و انسان طبیعتاً تمایلی به محدودیت ندارد و دوست دارد هر آن چه را مایل است انجام دهد. به سبب همین مشقت و سختی خداوند برای ترغیب و ایجاد انگیزه و امید برای تخلّق به فضائل، ضمن فراخواندن انسان به انجام اعمال پسندیده و دوری از رذائل وعده می دهد که در این راه او را تنها نمی گذارد و یاریش می نماید. - قرآن برای ترهیب و تحذیر بندگان از رذائل و اعمال ناپسند با شیوه هایی چون دعوت به عبرت گیری و بیان پیامدها و عواقب دنیوی و اخروی اعمال رذیله، ایشان را بیم می دهد و با یادآوری کوتاهی فرصت توبه و انجام عمل صالح انسان ها را به ترک رذائل و کسب فضائل تحریک می کند. - مشاهده و یادآوری عواقب و پیامدهایی که گریبانگیر خاطیان در گذشته شده است با ایجاد بیم از دچار شدن به سرنوشتی چون سرنوشت ایشان موجب پرهیز از عملکردی شبیه عملکرد ایشان می شود. - انسان به حکم فطرت از آن چه ضرری را متوجه او کند گریزان است؛ از این رو قرآن با عنایت به تطوّر وسع و تفاوت های افراد به بیان پیامدهای منفی و عواقب مادی و معنوی اعمال و صفات ناپسند در دنیا و آخرت پرداخته و بدین وسیله موجبات بیم و پرهیز از آن ها را فراهم آورده است. - قرآن برای پرهیز دادن از رذائل اخلاقی و دعوت به توبه و جبران مافات و همچنین برای دعوت به فضائل و اعمال نیکو همواره هشدار می دهد که فرصت عمل و اصلاح کوتاه است، چرا که حداکثر به اندازه ی چند روزه ی عمر دنیا فرصت دارید و دنیای پس از مرگ و سرای آخرت جای عمل کردن نیست بلکه جایگاه کسب نتیجه ی اعمال است. - قرآن به شکل گسترده و فراوان از ارائه ی الگو بهره برده است، و با ارائه ی الگوهای عملی و مثبت، اولاً، نحوه ی رفتار صحیح را به انسان می نمایاند تا بتواند آن چه را در مقام نظر آموخته است، در عمل نیز مشاهده نماید و آن را سرلوحه ی عملکرد خویش قرار دهد تا در عرصه ی رفتار موفق باشد و کمتر دچار خطا شود، ثانیاً، موجب تقویت اعتماد به نفس وی می شود؛ زیرا اگر انسان ببیند افرادی از بشر توانسته اند به قلّه های معرفت و اخلاق دست یابند، این امید و انگیزه در وجودش بیدار می شود که او نیز به عنوان یکی از افراد بشر با شناختن ظرفیت های خود و تلاش کافی می تواند بدان کمال و مقامات عالی دست یابد. همچنین قرآن با ترسیم چهره ی زشت الگوهای منفی و نمایاندن عاقبت ناگوار ایشان زمینه ی عبرت آموزی را برای بشر فراهم می آورد و سبب می شود نوعی دلزدگی و نگرش منفی نسبت به آن ها در متربّی پدید آید. - اعمال و رفتار و افکار و نیات انسان در تأثیر و تأثّر پیوسته و مستمر خود، در عمق جان انسان شکل و طرحی پایدار را به وجود می آورند که این طرح پایدار تمام اعمال و رفتار بعدی انسان را تنظیم می کند و جهت می دهد. در فرهنگ قرآن از این طرح پایدار باطنی به «شاکله» تعبیر شده است. از آن جا که ایجاد شاکله امری تدریجی است، قرآن به منظور حذف شاکله ی منفی و ایجاد شاکله ی مثبت به شکل مستمر و مکرر به بیان معارف و حقایق پرداخته است. - قرآن برای زدودن رذائل و تثبیت فضائل به شکلی هماهنگ و پیوسته در تمام طول نزول از روش های اعطای بینش، ایجاد بیم و امید و ارائه الگو بهره برده است. - قرآن در اولین برخورد با رذائل به شدت عکس العمل نشان می دهد تا هرچه بیشتر زشتی آن را بنمایاند. - خداوند پیش از آن که بندگان را به اعمال و صفات نیکو دعوت کند، خود را متخلّق به آن صفات معرفی می کند. - قرآن هنگام زدودن رذائل، برخلاف تثبیت فضائل، با بسامد بالایی از روش های ارائه الگوی منفی و بیم دهی بهره برده، در صورتی که از این روش ها در تثبیت فضائل بدین گونه عمل نکرده است.