بر خلاف شخصیت پردازی در تراژدی های سوفکل، دسته بندی شخصیت ها به عنوان نیک و بد یا آگاه و نادان در تراژدی های بزرگ شکسپیر—اتلو، شاه لیر و مکبث—بیشتر عیسویست تا کلاسیک. در حالی که در تراژدی های کلاسیک شخصیت ها در قالب نیک و بد دسته بندی نمی شوند، تراژدی های شکسپیر از فلسفه ی مانی و جدال نیکی و بدی متاثرند. در نتیجه، خواننده با شخصیت هایی رو به روست که بنا بر باورهای عیسوی یا کاملا نیک هستند یا کاملا بد. از دید شکسپیر، نیروی تعیین کننده در دنیای تراژدی هایش سازمانی اخلاقی است. سازمان اخلاقی او هم نیکی اخلاقی و هم بدی غیر اخلاقی را در بر می گیرد. در آثار شکسپیر نیکی هیچگاه سر منشا بدبختی نیست؛ بلکه بدی است که سر چشمه ی اصلی همه ی بد فرجامی هاست. در حالی که قهرمان تراژدی های سوفکل داناست، از نهاد انسان ها آگاه و گهگاه بزرگترین انسان است، قهرمانان شکسپیر از درک خویش و انسان های پیرامون خود ناتوانند. شگفت این که، شخصیت های بد او به مانند ابلیس آگاه و هوشیارند.