عناصر نمادین به عنوان جلوه های بارزی از مفاهیم والا و دور از دسترس، در نگارگری ایران حضور چشمگیری دارند و اغلب با صور گوناگون، رشته های ارتباطی خود را با واقعیت ملموس حفظ کرده اند. مطالعه فوق نشان می دهد نگارگر ایرانی در فضایی نمادین به آفرینش می پردازد. بر این اساس گاه به شیوه کاملا مجرد و انتزاعی، گاه ملهم از واقعیت، گاه با اغراق در ویژگی های واقعیف نقوش خاصی را با عملکرد های گ.ناگون به منصه ظهور رسانده اند. ابداع و خلق عناصر نمادین با پشتوانه ای از فرهنگ و ادبیات ایرانی و متاثر از متغیر های اجتماعی روند تکاملی خود را در صورت و محتوا طی نموده است. بررسی تحلیلی این رساله در آثار ارزنده ای از نگارگری مکتب هرات و نقوش کاشیکاری مسجد گوهرشاد به عنوان نقاط اوجی در هنر ایران بیانگر این موضوع است. چنانکه عناصر نمادین گیاهی به کار گرفته شده در این مکتب، ضمن وفاداری به سنت های کهن در نمادگرایی ایران، جلوه های بارز و تکامل یافته و بی نظیری از عناصر نمادین گیاهی را نشان می دهد.