محیط تجارت و کسب و کار در حال حاضر با مولفه هایی مانند ریسک فزاینده و کاهش پیش بینی پذیری معرفی می شود که تغییر و پیچیدگی از ویژگی های مهم آن است. در چنین شرایطی باید منطق کارآفرینی بر سازمان حاکم شود، تا سازمان به سوی یادگیرنده بودن از محیط و نوآوری پیش رود. تناقضی که پیش می آید این است که از یک سو نیاز سازمان به استفاده از روش های رشد سازمانی افزایش می یابد و از سوی دیگر نرخ شکست در این روش ها بالا است. بنابراین نیاز به ابزاری وجود دارد که سازمان بتواند بر مبنای آن در مورد انتخاب روش مناسب توسعه ی سازمان، از بین روش های اتحاد استراتژیک، ادغام، تملیک، سرمایه گذاری خطرپذیر سازمانی و انشعاب، تصمیم درستی بگیرد. در این پژوهش چارچوبی معرفی شده است که عوامل موثر بر تصمیم سازمان در مورد انتخاب روش مناسب توسعه ی بیرونی و نحوه ی تاثیرگذاری آن ها در انتخاب را نشان می دهد. در این چارچوب عوامل تاثیرگذار به سه دسته ی اهداف، شرایط و قابلیت ها تقسیم شده اند. به علاوه، این چارچوب، فرآیند مناسبی را با دخیل نمودن خبرگان سازمانی برای انتخاب روش مناسب، در اختیار سازمان می گذارد. به منظور اعتبار سنجی یافته های حاصل از این پژوهش، از روش دلفی با نظرسنجی از خبرگان استفاده شده و در مجموع، چارچوب ارایه شده کاملا صحیح، کاربردی و منطقی ارزیابی شده است.