در این پایان نامه عوامل موثر بر ضریب چسبندگی بررسی شده و از میان آن ها رطوبت به عنوان عاملی که کنترلِ آن در خطوط مترو و راه آهن ساده تر بود، انتخاب شد. سپس به مدلسازی رابطه ضریب چسبندگی و تعداد واگن های موتوردار در یک مجموعه خود کشش (قطار خط هفت متروی تهران) پرداخته شد تا اهمیت ضریب چسبندگی و نقش آن در کاهش هزینه تمام شده قطار به شکل عملی نشان داده شود. با نگاهی در مقیاس میکرو به مدل سازی رابطه رطوبت با ضریب چسبندگی پرداخته شد. در ادامه، دستگاهی جهت کاهش رطوبت در ریز حفره های سطح ریل طراحی و ساخته شد. برای سنجش میزان تاثیر این دستگاه بر افزایش ضریب چسبندگی، رطوبت سنجی با دقت بالا ساخته شد که بتواند رطوبت را در حین حرکت قطار یا لوکوموتیو در سطح ریل اندازه گیری نماید و پس از آن میزان کارایی دستگاه بر افزایش ضریب چسبندگی در یک آزمون میدانی بر روی یک لوکوموتیو gt26cw (که نماینده یک وسیله خود کشش است)، سنجیده شد. مشخص گردید در حالتی که دستگاه تنها بر روی دو چرخ محور جلویی بوژی نصب شده و با حجم هوادهی m^3?min 6 به سطح ریل در جلوی هر چرخ دمش داشته باشد، ضریب چسبندگی به اندازه % 2/4 نسبت به حالت بدون دمش هوا، افزایش نشان می دهد. همچنین طول خط ترمز لوکوموتیو مورد آزمایش به اندازه m 7 کاهش یافت.