برخلاف تصورعامه فضاهای تعاملی شهری، مفهومی فراتر از پیکره قابل مشاهده کالبدی داشته و در حال حاضر این فضاها جزء جدایی ناپذیر شهرهای امروزی محسوب می شوند. فضاهای تعاملی به عنوان بستر و جایگاه انسانها باید پاسخگوی انواع نیازهای فردی و جمعی باشند. کاربرد عمومی فضاهای تعاملی، ایجاد آرامش، سرگرمی، محلی برای گردش، فراهم آوردن زمینه ای برای ارتباط و معاشرت و امکان تردد می باشد ولی امروزه در شهـرنشینی معاصــر، توجه کمتر به فضاهای تعاملی و معطوف شــدن فعالیتهای شهری به مسیــرهای سـواره کاملا مشهود است و این موضوع یکی از عوامل مهم در ضعف شهرسازی شهروندگرا در اکثر شهرهای ایران همچون تبریز می باشد. متأسفانه پیامد دگرگونی در شهرها ، ضعف شهرسازی و در نتیجه عدم رضایت شهروندان را موجب گردیده و به دنبال آن خلأهای عاطفی و ضعف شهرسازی امروز نیاز به خلق فضاهایی که بتواند پاسخگوی نیازهای مردم باشد را افزایش می دهد. بنابراین پرسش اساسی پژوهش حاضر به این صورت قابل ارایه است : فضاهای تعاملی به عنوان بستر برآورده شدن اهداف اجتماعی مردم چه نقشی می تواند درتحقق شهرسازی شهروندگرا داشته باشد؟