اشعار انتخاب شده در این رساله درباره ی رشد و تعالی زنان و دیدگاه محمد مهدی جواهری نسبت به آنان می باشد . شاعر به وضعیت و جایگاه زنان در جامعه ی خویش می پردازد و از سنت های غلط و جاهلانه ای که گریبانگیر جوامع شرقی خصوصا عراق است و زنان را نادان بار می آورد ، انتقاد می کند . جواهری علم آموزی را حق مسلم زنان و دختران می داند و با صراحت لهجه با متحجرانی که مخالف سواد آموزی و فعالیت زنان در جامعه هستند به پیکار می رود . وی سعی در آگاه ساختن همه اقشار جامعه دارد و سیمای متعالی زن را در سایه ی ارزش های مقدسی همچون حجاب و دانش اندوزی و حضور فعال در عرصه های مختلف جامعه و تهذیب نفس بیان می دارد . به طور کلی این اشعارش دارای اسلوبی ساده و روان می باشد و استفاده از برخی صنایع لفظی و معنوی باعث دلنشینی و طراوت اشعارش شده است .