خشونت خانگی از جمله آشفتگی های زناشویی است که تاثیرات منفی را بر خانواده و زوجین می-گذارد و پیامدهای منفی جسمانی و روانی زیادی را برای قربانیان به بار می آورد، به همین دلیل متخصصین سلامت روان را بر آن داشته است تا توجه بیشتری به این موضوع داشته باشند. دیدگاه های مختلفی به بررسی این آشفتگی پرداخته اند در این میان درمان هیجان مدار (eft) و آموزش عملی مهارت های ارتباط صمیمانه به زوجین (pairs) دو روش درمانی هستند که با دیدگاهی متفاوت به این مقوله پرداخته اند. از این رو، پژوهش حاضر بر آن شده به مقایسه اثربخشی این دو رویکرد بر کاهش خشونت خانگی زوجین بپردازد. این تحقیق از نوع شبه آزمایشی با پیش آزمون ، پس آزمون و گروه گواه است. بدین منظور تعداد 30 زوج که به دلیل خشونت خانگی به مراکز مشاوره سطح شهر مشهد مراجعه نمودند، با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. از این تعداد، 10 زوج (20 نفر) در دو گروه آزمایش و 5 زوج (10نفر) در گروه کنترل قرار گرفتند و درمان اجرا گردید. تمام این افراد پرسش-نامه پرخاشگری باس و پری را در دو مرحله پیش آزمون و پس آزمون تکمیل کردند. افراد گروه های آزمایشی در 10 جلسه درمان یک ساعت و نیمه شرکت کردند. نتایج نشان می دهد بین هر دو گروه درمانی و گروه کنترل از نظر اثربخشی درمان تفاوت معناداری وجود دارد. یافته ها بیانگر آن است که هر دو گروه درمانی باعث کاهش سطح خشونت خانگی می-شود واز نظر اثربخشی هر دو گروه آزمایشی با هم تفاوت معناداری نداشتند.