با توجه به پدیداری محسوس دین در جریان تعامل بشری در عصر حاضر، بسیاری کوشیده اند تا به نوعی فهم یا تأویل از کیفیت اثرگذاری این پدیده در پویایی اجتماعی - و حتی خصوصی - انسان دست یابند. از یک سو، گاه دین به مثابه ی عاملی برای تولید یا بروز تنش، عداوت، خشونت و جنگ تصویر گردیده است. در سوی دیگر، عده ای بر آن هستند که تاریخ بشری در حافظه ی خود، الگوهای متعالی دینی را برای همگرایی، شفقت، مدارا، همزیستی، آشتی، و تولید صلح ثبت کرده است. پژوهش حاضر بر آن است تا در گام نخست دیدگاه های متنوع طرح شده و به خصوص آراء معاصر را به دلیل نزدیکی شان با احوال کنونی ما در جهان، در چهارچوب عناوینی مشخص ساماندهی کند و برای مقایسه و بررسی دقیق تر در اختیار مخاطب خود قرار دهد. وجود برخی اظهارات عمیق و جدی در هر دو سوی بحث رابطه ی دین با جنگ و خشونت و صلح ممکن است نوعی آشفتگی و سردرگمی را برای طیف متنوع مخاطبان ایجاد کند. شاید پرسشی مهم آن باشد که به راستی آیا نمی توان حداقل در سطح نظری، بنیانی دینی را مثلاً با تکیه بر متن مقدس که از اثربخشی قابل توجهی بر حیات ایمانداران برخوردار است برای ساماندهی به پویایی دین در دنیای معاصر جستجو کرد؟ برای این منظور، در ادامه ی این پژوهش با بهره گیری ویژه از نظریات گالتونگ درباره ی خشونت و صلح، به جستجوی مبانی برای صلح در قرآن پرداخته می شود. بر اساس یافته های این تحقیق، چه از مجرای نفی و نکوهش و مقابله با خشونت در شکل های مختلف آن (مستقیم، ساختاری، و فرهنگی) یا اهتمام به ارائه ی جایگزین های صلح آفرین، می توان مولفه ها و مبانی متعددی را برای صلح در قرآن جستجو نمود.