هدف از پژوهش حاضر بررسی رابطه بین مهارت حل مسأله اجتماعی و رضایت از زندگی در میان دانش آموزان با و بدون اختلالات بینایی بود. نمونه پژوهش مشتمل بر 120 دانش آموز مقطع راهنمایی و دبیرستان که 60 دانش آموز با اختلال بینایی و 60 دانش آموز بدون اختلال بینایی (56 پسر و 64 دختر) شهر شیراز بود. به منظور گردآوری اطلاعات از دو ابزار، فرم کوتاه مقیاس تجدید نظر شده یحل مسأله اجتماعی (دورزیلا، نزو، میدو- الیورز، 2000) و مقیاس چند گانه رضایت از زندگی (هیوبنر، 2001)، استفاده گردید.پایایی ابزار ها از طریق آلفای کرانباخ و روایی برای فرم کوتاه مقیاس تجدید نظر شده ی حل مسأله اجتماعی از طریق همبستگی هر گویه با ابعاد مربوطه و همبستگی هر یک از ابعاد با نوع حل مسأله اجتماعی، و برای مقیاس چندگانه رضایت از زندگی از طریق همبستگی مولفه های پرسشنامه با یکدیگر و نمره کل بدست آمد. نتایج حاکی از پایایی و روایی ابزارها قابل قبول بود. نتایج حاصل از این پژوهش نشان داد که بین مهارت حل مسأله اجتماعی سازنده و کل رضایت از زندگی و همچنین ابعاد آن (خانواده، دوستان، مدرسه، محل زندگی و خود) رابطه مثبت و معنادار و بین مهارت حل مسأله اجتماعی غیر سازنده و کل رضایت از زندگی و ابعاد آن رابطه منفی و معناداری وجود دارد. همچنین نتایج نشان داد که در تمام مولفه های رضایت از زندگی، مهارت حل مسأله اجتماعی سازنده پیش بینی کننده می باشد و مهارت حل مسأله اجتماعی غیرسازنده فقط در بعد دوستان و محیط زندگی پیش بینی کننده بود. متغیر گروه (دانش آموزان دارای اختلال بینایی و بدون اختلال بینایی) در هیچ یک از ابعاد رضایت از زندگی پیش بینی کننده نبود، و جنسیت در بعد رضایت از دوستان و رضایت از خود پیش بینی کننده بود که میانگین دختران بیشتر از پسران بود. نتایج پژوهش مورد بحث و نتیجه گیری قرار گرفت و محدودیت ها و پیشنهادهای پژوهشی و کاربردی ارائه گردید.