دوران 16 ساله ی حکومت پهلوی اول بر ایران1304- 1320 ش/1925-1941 م، متضمن اقدامات فرهنگی متعددی بوده است که عمومأ با تأکید بر ترک سنت های قدیمی و رو آوردن به مظاهر تمدن غربی صورت گرفته است. کشف حجاب یکی از اساسی ترین اقدامات رضا شاه برای غربی کردن ظواهر کشور بود که آن را در راستای اقدامات تجدد خواهی خود انجام داد. موضوع کشف حجاب زنان در میان تمام رویدادهای فرهنگی حکومت پهلوی اول بیشتر مورد توجه واقع شده است، چرا که کشف حجاب در ایران از یک سو نقطه ی اوج دخالت دولت در فرهنگ عمومی و از سوی دیگر نمایانگر سطحی ترین نگرش به غرب به عنوان الگوی پیشرفت بود. از طرف دیگر لباس مردمان هر کشور و هر قومی معرف هویت و فرهنگ آن کشور و قوم است. در کشوری مانند ایران که دین در تمام ابعاد زندگی مردم حضور و نمود دارد و نمایه فرهنگ را نیز تشکیل می دهد، لباس و نوع پوشش نیز از این مولفه، تأثیر عمیقی می پذیرد. کشف حجاب در مناطق جنوبی ایران همانند دیگر نقاط ایران بدون در نظر گرفتن ویژگی های خاص فرهنگی، اجتماعی، قومی و همچنین تعامل با سرزمین های پیرامونی خود، به مرحله اجرا در آمد. این پژوهش، تمایزات فرهنگی و تفاوت های محسوس در میزان پایبندی به دستورات دینی در مناطق مختلف کشور را در نظر می گیرد و عکس العمل های گوناگون را در مقابل این مسئله مورد بررسی قرار می دهد. در این پژوهش با استفاده از روش توصیفی و تحلیلی با تکیه بر اسناد ،گزارش ها، مطبوعات و منابع مطالعاتی به بررسی چگونگی اجرای سیاست کشف حجاب در دوره ی پهلوی در کرانه ها و جزایر شمالی خلیج فارس می پردازد.