ساختار حکومت صفویه ریشه در نظام قبیله ای داشت، در تشکیل و توسعه دولت صفوی اقوام و قبیله های مختلف ایفای نقش نمودند و پس از تاسیس دولت، توسط شاهان صفوی در مصدر امور و حکومت ایالات قرار گرفتند. ایالت کرمان در ابتدای حکومت صفویان، مورد هجوم و تاخت و تاز ازبکان قرار گرفت. شاه اسماعیل صفوی پس از شکست ازبکان و کشتن شیبک خان پادشاه ازبکان و نجات خراسان و کرمان، جهت جلوگیری از هجوم دوباره آنان به مرزهای شرقی کشور و ایجاد سدی استوار، دسته ای از ایل افشار را به سر کردگی بیرام بیگ افشار به کرمان کوچاند و با واگذاری منطقه ای از کرمان، سکونت آنان را در این ایالت میسر ساخت. افشارهای کرمان با شرکت خود در جنگ های مختلف صفویان با ازبکان و عثمانی ها به همراه سپاه صفویان، توانستند حکومت کرمان را از آن خود کنند. اما افشارهای کرمان به همراه افشاران سایر نقاط کشور در اوایل سلطنت شاه عباس اول دست به خودسری هایی زدند که توسط شاه عباس اول سرکوب شدند. پس از سرکوبی افشاران در کرمان، حکومت کرمان از دستشان خارج و از سیاست کرمان کنار رفتند. به طور اجمالی می توان گفت افشارها در طی حکومت خود در کرمان در روابط خارجی صفویان با ازبکان و عثمانی و بابریان نقش بارزی ایفا کردند و آن گروه از افشارهایی که در سیاست دخیل نبودند کارکردی اقتصادی داشتند. این پژوهش، با روش اسنادی- کتابخانه ای در صدد بررسی کارکردهای سیاسی و اجتماعی افشارهای کرمان در دوره صفویه بویژه تا افول آنان در دوره شاه عباس اول صفوی است.