ایجاد روشهای نوین جهت هدایت اصوات موسیقایی که با سیستمهای قدیمی بجا مانده از دوره های کلاسیک و رمانتیک متفاوت باشد همواره دغدغه اصلی آهنگسازان قرن بیستم بشمار می آمده است. تلاش برای رسیدن به صدادهندگی جدید برای بیان مواردی که زاییده این قرن بوده اند باعث شده تا سیستم های تازه ایی از طرف آهنگسازان ایجاد شود و در خلق آثار بکار برده شوند. بعضی از این روشها با استقبال گسترد ه تری از طرف آهنگسازان و شنوندگان آثار موسیقی مواجه شده اند. یکی از این روشها که در ابتدای قرن بیستم رواج یافت و سپس بعد از جنگ دوم جهانی دوباره مورد توجه قرار گرفته، ایجاد ساختارهایی از اصوات بر اساس ایجاد مجموعه های صوتی بوده است. بکمک این سیستم آزادی عمل گسترده ایی در اختیار آهنگساز قرار می گیرد تا بتواند افکار خود را در قالب اثر موسیقایی بیان کند. مقاله ایی که پیش رو دارید کوشش دارد تا بزبان ساده قوانین ساختار مجموعه ها را مورد بررسی قرار دهد.