هدف از مطالعه حاضر، ارزیابی تاثیر اکسی توسین بر تمایز عصبی از سلول های بنیادی بافت چربی است. به این منظور، سلول های بنیادی از بافت چربی اینگوینال موش های 10-8 هفته ای جداسازی شد و در مرحله پاساژ سوم برای القای تمایز عصبی در محیط dmemحاوی kosr به کار رفت. غلظت های 6-10، 7-10 و 8-10 مولار اکسی توسین، در سه بازه زمانی مختلف به محیط کشت سلول ها اضافه شد. دو یا سه هفته پس از آغاز تمایز، بیان ژن های pcna، اکسی توسین و رسپتور اکسی توسین و نیز برخی از مارکرهای عصبی در سلول های تمایز یافته توسط rt-rcr بررسی شد. بیان ژن های nse، neun، nefl و رسپتور اکسی توسین توسط real-time pcr بین گروه ها مقایسه گردید. به علاوه، وجود پروتئین های ?-tubulin iii، map-2 و nefl با تکنیک ایمونوسیتوشیمی بررسی شد. طبق نتایج حاصله، سلول های تمایز یافته در همه گروه ها ژن های pcna، اکسی توسین، رسپتور اکسی توسین، pax6، nestin، nse، neun، nefl، synaptophysin، th و gad2 را در سطح mrna و ?-tubulin iii، map-2 و nefl را در سطح پروتئین بیان کردند. chat فقط در سلول هایی که با 7-10 مولار اکسی توسین تیمار شده بودند بیان شد و gfap در هیچ گروهی بیان نشد. بر اساس نتایج real-time pcr، تیمار سلول ها با اکسی توسین به افزایش بیان رسپتور اکسی توسین در سلول های تمایز یافته منجر شد. تیمار سلول ها با اکسی توسین بسته به غلظت مصرفی و زمان تیمار به بهبود یا کاهش تمایز عصبی منجر شد. تیمار با 8-10 مولار اکسی توسین در روز هشتم تمایز، بیشترین اثر مثبت را روی بلوغ سلول های عصبی اعمال نمود. بطور کلی، نتایج این مطالعه نشان داد که سلول های بنیادی بافت چربی توانایی تمایز به عصب را دارا می باشند و اکسی توسین بسته به غلظت مصرفی و زمان تیمار می تواند سبب القا یا مهار نوروژنز گردد.