این پژوهش با هدف مقایسه ی خودناتوان سازی تحصیلی و انگیزش پیشرفت در دانشجویان با اضطراب امتحان بالا و پایین انجام شد. پژوهش از نوع کاربردی و روش انجام آن علی-پس رویدادی می باشد. جامعه آماری کلیه دانشجویان دختر و پسر دوره کارشناسی دانشکده روان شناسی و علوم تربیتی دانشگاه علامه طباطبایی در سال تحصیلی91-90 بودند که از آنها نمونه ای به حجم300 نفر به صورت نمونه گیری در دسترس انتخاب گردید و پرسشنامه در اختیار آنها قرار گرفت. ابزارهای گردآوری اطلاعات سه پرسشنامه استاندارد اضطراب امتحان اسپیل برگر(1980)، پرسشنامه خودناتوان سازی جونز و رودوالت (1982) و پرسشنامه انگیزش پیشرفت تحصیلی (1994) بوده و برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش های آمار استنباطی از قبیل آزمونt دوگروهی مستقل و ضریب همبستگی اسپیرمن استفاده شد. عمده ترین نتایج و یافته های حاصل از پژوهش بیانگر این است که رابطه بین خودناتوان سازی و انگیزش پیشرفت در دانشجویان معنادار نبود. بین خود ناتوان سازی تحصیلی و انگیزش پیشرفت دانشجویان با اضطراب امتحان بالا و پایین تفاوت معناداری مشاهده شد. در خصوص مقایسه تفاوت دو متغیر براساس جنسیت نیز بین متغیر خودناتوان سازی تحصیلی و انگیزش پیشرفت دانشجویان دختر و پسر تفاوت معنادار نبود.