در بسیاری از کشورهای در حال توسعه ، راهبردهایی برای رفع موانع مشارکت عملی زنان در توسعه اتخاذ شده است. توانمندسازی زنان یکی از همین راهبردهاست که تنها به مفهوم بهره مندی زنان از مزایا و نتایج برنامه های توسعه نیست، بلکه مستلزم مشارکت فعال آن ها در اجرای برنامه ها و طرح های توسعه است. تحقیق حاضر برآن است که با رویکردی همه جانبه و در قالب روش توصیفی- تحلیلی و همبستگی، میزان تاثیر گروه های خودیار بر روی توانمندسازی زنان روستایی و عوامل موثر بر آن را در روستاهایی از شهرستان تایباد که این طرح در آنها انجام شده، بسنجد. جمع آوری داده ها از طریق پرسشنامه در حجم نمونه 105 نفر انجام می شود. بر اساس آزمون t استیودنت، میزان تحصیلات و نوع خانواده (هسته ای یا گسترده) با توانمندسازی زنان روستایی رابطه مثبت و معنا دار داشتند. در رتبه بندی عوامل نگرش نسبت به عوامل موثر بر اشتغال، شاخص هایی همچون «اعتماد مردان به زنان» ، «نظر همسر» و «حمایت دولت از زنان کارآفرین» در رتبه های اول تا سوم قرار داشتند. نتایج رگرسیون به روش گام به گام نشان می دهد که معیار «نگرش مثبت نسبت به عوامل موثر بر اشتغال» حدود 38 درصد از تغییرات متغیر وابسته (توانمندی زنان روستایی) را تبیین می کند.