"زمان"، از ویژگی های تأمل برانگیز روایت است. "ژار ژنت" از جمله نظریه پردازان "زمان" روایی بوده که در کتاب "گفتمان روایی"، در سه بخش نظم، طول زمانی و تکرار، نظریه ی خود را ارائه کرده است. در پژوهش حاضر که هدف، بررسی عنصر "زمان" است، نظریه ی "ژنت" همچون پایه ای ما را به دیدگاه وسیع تری نسبت به "زمان" در روایت داستانی رسانیده است. بر اساس این نظریه، نشانه های تنظیم کننده ی سرعت در روایت های داستانی، شناسایی و در سه گروه ساخت های دستوری، آرایه های ادبی و برخی مشخصات سبکی دسته بندی شدند. پس از مشخص شدن تأثیر نشانه ها بر سرعت روایت، درباره ی علت کارکرد زمانی این موارد (تند یا کندکنندگی) بحث و تحلیل صورت گرفت. در پایان هر روایت نیز، با در نظر گرفتن نشانه های آن روایت، به صورت مجموعه ا ی به هم پیوسته، کارکرد داستانی آن نشانه ها در کنار یکدیگر (پرداخت شخصیت، فضاسازی و...) بررسی شد. از این تحلیل و بررسی ها، چنین نتیجه گیری می شود که نویسنده در به کار گیری نشانه های موثر بر "زمان"، سبک خاصی داشته است. او با سبک خاص خود در به کار گیری نشانه ها و تنظیم سرعت روایت، "زمان" را شکل می دهد و شکلی که "زمان" به خود می گیرد، باعث نمودار شدن قالب های گوناگون روایت ها می گردد.