در سال های اخیر تقاضا برای دستیابی به منابع فرکانسی به سرعت افزایش یافته است. رادیو شناختگر یک فن آوری جدید است که می تواند بهره وری طیفی را افزایش دهد. در شبکه های رادیو شناختگر عملیات حس گری طیف بدلیل وجود محدودیت های موجود در تکنیک های حس گری طیف و پدیده هایی مانند اثر سایه و محوشدگی، یک عملیات کامل نیست و امکان ایجاد خطا در آن وجود دارد. مسئله تخصیص توان در شبکه های رادیو شناختگر یک مسئله بسیار مهم است، زیرا توان انتقالی یک کاربر شناختگر، اگر به درستی کنترل نشود می تواند باعث ایجاد تداخل غیر قابل قبول برای کاربران اولیه شود. روش های تخصیص توان مرسوم که فعالیت کاربران اولیه و اطلاعات حس گری طیف را در نظر نمی گیرند، ممکن است نتوانند یک تخصیص توان بهینه را برای شبکه های رادیو شناختگر فراهم کنند، زیرا زمانی که کاربر ثانویه نتواند حضور کاربر اولیه را بدرستی تشخیص دهد، تداخل کاربر اولیه باعث یک نرخ ارسال پایین تر برای کاربران ثانویه می شود. در این پایان نامه، ما مسئله تخصیص توان در شبکه های رادیو شناختگر بر اساس اطلاعات حس گری طیف و فعالیت کاربران اولیه را بررسی خواهیم کرد. ما سه سیستم رادیو شناختگر را معرفی می کنیم. در سیستم اول، مسئله تخصیص توان را با هدف ماکزیمم کردن مجموع نرخ ارسال با توجه به رفتار آماری کاربر اولیه و نتایج حس گری طیف بررسی می کنیم. در سیستم دوم، تاثیر حس گری ناقص فعالیت کاربر اولیه را بر روی سطح تداخل وارد بر یک باند کاربر اولیه و بر روی مجموع نرخ ارسال در شبکه های رادیو شناختگر مبتنی بر ofdm بررسی خواهیم کرد. در سیستم سوم، به منظور کاهش نرخ تلفات ناشی از حس گری ناقص فعالیت کاربران اولیه در شبکه های رادیو شناختگر مبتنی بر ofdm، یک الگوریتم تخصیص توان را با در نظر گرفتن خطای حس گری طیف، معرفی خواهیم کرد.