چکیده پایان نامه(شامل خلاصه، اهداف، روش های اجرا و نتایج به دست آمده): عصرنوین به عصر اطلاعات و ارتباطات شهرت یافته است و تاکنون دیپلماسی نیز در قالب های نوینی بروز نموده است. همواره از ترکیب دیپلماسی و سایر مولفه های تأثیرگذار، رویکردهای تخصصی، همچون دیپلماسی اقتصادی، دیپلماسی رسانه ای، دیپلماسی انرژی و موارد دیگری در کالبد دیپلماسی پدید آمده است که از الزامات و اقتضائات مخصوص خود برخوردار می باشند. تسلط بر علم و فناوری به عنوان پیشران توسعه در جهان کنونی از مهمترین شاخص های کسب قدرت، امنیت و اقتدار می باشد. دیپلماسی علم و فناوری نیز به عنوان چهارچوبی نوین برای ایجاد هم افزایی و گسترش تعامل میان بازیگران متعدد حوزه دیپلماسی و سیاست خارجی از یک سو و بازیگران حوزه علم و فناوری از سوی دیگر در سالهای اخیر پدیدار شده و در بسیاری از کشورهای توسعه یافته بکارگرفته شده است. حوزه سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران نیز از این امر مستثنی نبوده و توسعه و پیشرفت کشور نیز جز به واسطه توسعه توانمندی علم و فناوری که در گرو توسعه همکاریهای خارجی و بین المللی می باشد، محقق نخواهد شد. لذا در این تحقیق سعی بر آن است که ضمن تبیین دیپلماسی علم و فناوری، الزامات بکارگیری آن در عرصه سیاست خارجی کشور مورد بررسی قرار گرفته و با بررسی تجارب برخی کشورها، نقش و تأثیر بکارگیری این دیپلماسی نوین در توسعه علم و فناوری کشور مورد کنکاش قرار گیرد.