این پژوهش با هدف تعیین اثر بخشی امید درمانی در افزایش تاب آوری بیماران مبتلا به ام اس انجام پذیرفت. طرح پژوهش حاضر یک طرح شبه آزمایشی از نوع پیش آزمون - پس آزمون با گروه کنترل می باشد و جامعه آماریشامل کلیه بیماران مبتلا به ام اس عضو انجمن ام اس ایران در شهر تهران در سال 1390-1391 می باشد که ازبین آنها30 نفرکه تمایل به همکاری داشتند انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند. هر دو گروه به پرسشنامه های امید اشنایدر(2002) و تاب آوری کانر و دیویدسون (2003)پاسخ دادند. در گروه آزمایش، امید درمانی در 8 جلسه دو ساعته اجرا شد اما در گروه کنترل مداخله ای صورت نگرفت. سپس پس آزمون اجرا شد.نتایج نشان داد آموزش رویکرد امید درمانی به طور معناداری تاب آوری بیماران مبتلا به ام اس را در گروه آزمایش در مقایسه با گروه کنترل افزایش می دهدو این آثار تا یک ماه پس از اجرای درمان تداوم داشته است. به طور کلی نتایج حاکی از آن است که امید درمانی می تواند به عنوان یک درمان موثر برای افزایش تاب آوری در بیماران مبتلا به ام اس به کار رود.