منشا مسلح سازی خاک با رشته را می توان در تاریخچه انسان در هزاران سال قبل یافت. باقیمانده خانه های ساخته شده از کاهگل، این واقعیت تاریخی را ثابت می کند. مسلح کردن خاک از چندین دهه قبل در زمینه مهندسی ژئوتکنیک به منظور بهبود ویژگی های خاک در پروژه های مهندسی معرفی گردید. کارا بودن ژئوسنتتیک های مرسوم از قبیل: ژئوتکستایل، ژئوگرید و... اثبات شده است و از آنها به طور فزاینده ای در مهندسی ژئوتکنیک و دیگر زمینه ها استفاده می شود. علاوه بر این، استفاده از رشته های مجزا با توزیع تصادفی به عنوان یک مصالح تسلیح کننده جدید، در دهه های اخیر به شدت مورد توجه بوده است. یکی از فواید اولیه رشته های مجزا با توزیع تصادفی در مقایسه با ژئوسنتتیک، نبود صفحات بالقوه ضعیف به موازات مسلح کننده می باشد. هدف این پژوهش، بررسی رفتار خاک چسبنده مسلح با رشته های مجزا با توزیع تصادفی می باشد. برای این منظور، 60 آزمایش تک محوری و 24 آزمایش سه محوری تحکیم نیافته زهکشی نشده انجام شد و تاثیر پارامترهایی چون میزان و طول رشته پلی پروپیلن، درصد تراکم، نوع خاک و فشار دورگیر بر روی رفتار نمونه های غیرمسلح و مسلح ارزیابی گردید. نتایج آزمایش ها نشان داد که استفاده از رشته، تاثیر قابل ملاحظه ای بر روی رفتار خاک چسبنده دارد. افزودن رشته با افزایش مقاومت فشاری بیشینه، تنجش محوری در گسیختگی و مقاومت پسماند بر روی ویژگی های تنش-تنجش رس اثر می گذارد و این افزایش، با افزایش طول و میزان رشته بیشتر می گردد. همچنین، افزایش درصد تراکم، هم در نمونه های مسلح و هم در نمونه های غیرمسلح منجر به افزایش مقاومت گسیختگی، تنجش محوری گسیختگی و سختی می گردد. علاوه بر این، نتایج بیانگر آن بود که مسلح سازی با رشته های مجزا با توزیع تصادفی منجر به افزایش مقاومت بیشتری در رس با دامنه خمیری کمتر به نسبت رس با دامنه خمیری بیشتر گردید.